“Je bent iets kwijt wat je nooit hebt gehad. Juist de afwezigheid van iets tastbaars maakt het gevoel van verlies zo groot en het verwerken ervan zo moeilijk.”Daarbij rouw je niet om het verleden, of om iets wat er vroeger was, maar om een verloren toekomst.’ ( gejat ... somewhere )
De onbesproken kant van dubbele rouw...
De pijn die niemand wil horen en velen niet begrijpen....
Wil je niet dit niet horen, stop dan nu met lezen en like dit bericht niet...
De meeste van jullie weten dat ik zo’n 6,5 jaar geleden mijn verloofde Niels aan een acuut hartfalen ben verloren.
Een rouwproces waar ik tot op de dag vandaag door heen ga, ondanks dat ik weer een nieuwe grote liefde en steun in mijn huidige man Adrie in mijn leven heb
( terug) gevonden.
Wat de meeste mensen niet beseffen is dat Niels en ik, samen, een grote kinderwens hadden. Die we in 2013 ( Niels z’n jaar van sterven ) hadden gepland.
Voor zover je zo iets kunt en mag plannen ... de plannen waren er.
Alles was geregeld. Oppas, definitief samen op Texel gaan wonen ( want volgens Niels was Schoorl al te crimineel om je kind op te voeden).
De kleine sokjes voor ons meisje lagen al in de kast. Bol.com mandje zat al vol zwangerschaps boeken. “ oei ik groei” dagelijkse literatuur.
Haar naam stond voor ze was ontstaan al in ons hart geschreven:
Meis Suze Kooijman.
Tot de dag dat Niels stierf.
Niet alleen mijn lief is gestorven.
Maar ook de vader van mijn ( toekomstige) kinderen. Dit heb ik op Niels zijn uitvaart uitgesproken en deze woorden gelden nog altijd.
Ik hou inmiddels van mijn leven hier met man Adrie. Ik hou van ons leven. Van de vrijheid, onze reizen en avonturen. Ons leven met de honden en mijn full time hondenbaan. Echt ik hou heel erg van ons samenzijn in het hier en nu!
Echter wil dat niet zeggen dat ik met tijd en wijlen enorm veel verdriet heb om mijn gestorven kinderwens.
Als vriendinnen zwanger worden, slik ik altijd een traantje weg. Want oh, wat had ik dit graag zelf gewild.
Ik probeer de leukste en liefste tante suus te zijn die er is en ben echt gek op de kindjes om me heen. Ik probeer leuke kadootje of 9 maanden pakketten te verzinnen. Ik leef mee tijdens de zwangerschap en erna.
En toch kom ik vaak gebroken thuis.... mijn kinderen zijn me ontnomen.
Het is de wens die ik had met Niels, niet met Adrie. Met Adrie heb ik een ander leven en hij heeft het leven met kinderen al gehad. Zijn kinderen zijn inmiddels volwassen en stuk voor stuk ontwikkeld tot prachtige personen!
Het is het intense verdriet om iets wat nooit heeft kunnen, mogen bestaan en ontstaan. Verdriet om een verloren toekomst. Om kinderen die niet in mijn buik hebben mogen groeien, die ik niet in mijn armen heb mogen houden en die ik niet vol trots ( en de nodige slapeloze nachten en zorgen) heb mogen zien opgroeien.
Een dubbele rouw om Niels en onze gestorven kinderwens.
Ik voel me als vrouw te kort schieten zonder kinderen. Ik voel me een rammelende eierstok die haar houdbaarheidsdatum rap nadert.
En natuurlijk blijft ergens die twijfel, de wens... maar met Niels... wat dus onmogelijk is!!!!
Straks zit ik alleen...
Nooit Moederdag vieren.
Niemand die me komt opzoeken als ik oud en bejaard ben....
Geen mens waar je vol trots naar kan kijken en eigenschappen van jezelf in terug ziet.
Deze dingen doen pijn.
Besef van hoe de wereld er anders uit had gezien...
Een klein meisje aan mijn linker hand,
die mij vragend aan kijkt.
Onbewust begrijpt ze hoe ik me voel.
Die later net als mama hondentrainster wil worden.
In de draagzak op mijn buik ligt een klein jongetje te slapen. Sam. Blonde haartjes steken boven de draagzak uit. Knal blauwe ogen kijken onschuldig de wereld in. Niels loopt achter me... ( schater) lachend, zoals alleen hij dat kon....trotse vader. Op naar een dagje Opa en Oma Schoorl.
Ik had het jullie allemaal en ook mezelf zo gegund!!!
😥
