Suus en Zoo

In de loop der jaren heb ik vele dieren om me heen verzameld.
Door mijn vrienden wordt mijn huis, zo nu en dan een kleine dierentuin genoemd.

Wat ik aan alle dieren zo prettig vind is dat ze oprecht zijn. Hun vriendschap is onvoorwaardelijk.
Dieren zijn onbevooroordeeld en zullen direct reageren op jouw gedrag.
Ze hebben geen verborgen agenda.
Ze zullen niet achter je rug over je roddelen.
Dieren zijn eerlijk en zijn in mijn leven naast mijn huisgenotes, ook mijn liefdes,
mijn (furry) kinderen, mijn co-therapeuten en mijn mede coaches. Zij helpen mij met mijn dagelijkse werkzaamheden.





Op dit moment zijn er een aantal dieren in mijn leven zeer belangrijk.

Allereerst mijn honden. Mees, Rain en Boy.
Ze helpen mij heel vaak tijdens mijn werkzaamheden als therapiehond begeleider.
Ze helpen mij mens en dier trainen.
Mees is mijn eerste hond, een grote goedzak, rustig, gemoedelijk en soms ook een doetje.

Rain is een leergierige, hele open hond. Die 20 keer het zelfde kunstje voor je doet. Ze heeft soms een grote mond en het ergste wat er bij haar kan gebeuren is dat ze je plat knuffelt.
Boy, is mijn pleeghond. Boy doet wat hij wil, is rustig en geniet hier van zijn oude dag.







Job is mijn 4 jarige paard. Een imposante ruin. Job is een heel chill paard.
Ik geniet elk dag van zijn kracht en rust, van zijn grootsheid.
Hij helpt mij bij het coachen van mensen als mede coach.









Spookie is onze kater.
Een kat met een grote persoonlijkheid.
Die soms denk dat hij hond is.
Spookie gaat wekelijks mee naar de dementerende ouderen om met hen te knuffelen.



Mijn dieren zijn geen gewone huisdieren,
Het zijn allemaal persoonlijkheden,
die elk hun eigen aandacht en liefde verdienen.
Elk dier heeft zijn eigen capaciteiten en aan mij is het om deze te vinden en ten volle te benutten.
Mijn dieren helpen mij bij vrijwel al mijn bedrijfsactiviteiten en ondersteunen mij bij mijn dagelijkse bezigheden. Ze zijn van onschatbare waarde voor mij!
Ze zijn onvervangbaar...

Nieuwe liefde

Kun je weer liefhebben nadat je het vertrouwen in het leven bent verloren ?

Naar mijn mening wel, maar nooit meer zo onbezonnen als daarvoor. Altijd houd je in je achterhoofd dat iemand vrijwillig of onvrijwillig je kan verlaten. Wanneer het leven je je zielsverwant ontneemt, ga je daar met andere ogen naar kijken.


Ik ben 10 jaar de trotse eigenaresse geweest van een prachtige merrie queenie.
She was my pride and joy.

 Queenie 2010

In 2013 is zij tot mijn grote verdriet plotseling overleden. Enkele maanden daarna heb ik een nieuw jong paard gekocht. Een grote kerel genaamd Job. Hou ik minder van Queenie, nu Job er is? Meer van het ene paard dan van het andere paard? Nee. Is het een vervanging voor mijn liefde; nee. Hou ik van hen beide; JA! Met mijn hele wezen kan ik dat zeggen. Enkel hou ik van allebei op een andere manier en waardeer ik bij hun allebei andere eigenschappen. En zo simpel is het misschien ook wel in de liefde.

Job 2015

De een is geen vervanging voor de ander. Liefde naar beide is oprecht, doch anders.



Het verlies van iets dierbaars stompt je eerst af van de wereld, maakt dat je denk: dit doe ik nooit meer. Echter in de loop der tijd krijg je weer meer vertrouwen in het leven en de liefde. En als liefde oprecht is, komt er toch weer een opening naar je hart. En geef je jezelf de vrijheid om weer lief te hebben. Ik heb mezelf toegestaan geluk te ervaren. Daardoor mag ik weer stralen, ondanks mijn voortdurende verdriet.

Gemis...

Gemis en geluk. Tranen van verdriet en liefde kunnen hand in hand gaan.
Ze mogen naast elkaar bestaan.
Dat is een les die ik de afgelopen jaren heb geleerd.


Elk jaar zijn er weer dagen,
dat je extra op je verlies wordt gewezen.
Naast kerstmis, oud en nieuw, verjaardagen, zijn er ook onopgemerkte dagen van rouw.
Een simpele geur, een plaatje een woord of een gedachte doen je extra herinneren aan diegene die je mist. Dan voel je de pijn van het verliezen van je maatje extra.


Nu ik 2 jaar weduwe ben, kan ik vol overtuiging zeggen.
Het gemis wordt niet minder.
Enkel nu, weet je zeker dat het leven doorgaat.
Dat ik ook dit zal overleven.
De pijn wordt niet minder.
Je went er aan en leert het dragen.

Iedereen gaat op zijn eigen manier om met het gemis van een geliefde.
Ongeacht of diegene nou je vader, zoon, broer, geliefde, zwager of vriend is.
Iedereen heeft namelijk ook recht op zijn eigen verwerking van het verlies.
Ik heb veel steun gevonden in het opschrijven van mijn gedachten. En aan het delen van verhalen met de familie van mijn geliefde. Ik schrijf verhalen over herinneringen aan hem. Ik maak fotoboeken en filmpjes. En zo nu en dan deel ik iets op facebook. Sommige mensen vinden het mooi, andere vinden het raar, om hem zo 'levend' te zien.
Feit is, dat dit mijn manier is om mijn verlies te verwerken.
Een ieder zal zijn eigen manier zoeken om met deze gevoelens om te gaan.


Voor mij is het verlies van mijn zielsmaatje en partner deel van mijn leven geworden.
Die gedachte draag ik uit, door dagelijks over hem te praten, door foto's van hem in mijn huis op te hangen. Hij maakt deel uit van mijn leven. En hoort hij bij mij, in het verleden, heden en in de toekomst.

Welkom into my life...

Welkom in mijn leven.
Welkom op mijn Blog.

Ik ben Suuzz. Geboren in 1981.

Ik hou van dieren, muziek, fotograferen en reizen.

Soms heb ik verdriet, soms ben ik blij.

Dat is waar ik over zal schrijven ;)

groetjes
Suuzz