Maar wat is gek eigenlijk?
Heeft gek zijn met IQ of EQ te maken of
een combinatie daarvan?
Mensen met het syndroom van down worden vaak gek genoemd.
Maar zijn deze mensen door hun geestelijke beperking nou gek,
of zijn ze gewoon gelukkig in hun eigen wereld op hun manier.
En is het niet bewonderenswaardig dat je ondanks je beperking volop in het hier en nu staat met een glimlach op je gezicht.
Daar tegenover, mensen met een heel hoog IQ,
neem één van de vele uitvinders of briljante schilders.
Ze zijn zo slim dat hun eigen hersenen ze gek maakte en
dreven tot zelfmoord.
Emotionele intelligentie dan.
Hoog emotioneel intelligent, het feit dat je heel gevoelig bent.
Gevoelig voor weersomstandigheden, voor volle maan,
de emoties van andere haarfijn aanvoelen. Maar ook gevoelens in de juiste context kunnen
plaatsen. Emotioneel vaardig zijn door middel van expressie, empathisch vermogen
en dit ten positieve van jezelf en andere in kunnen zetten.
Constant alles voelen, is dat zo fijn?
De vraag is ook eigenlijk niet of we gek zijn,
maar hoe gek we zijn.
Iedereen is wel eens verdrietig, teleurgesteld of overenthousiast.
Want ook jij maakt toch wel eens een sociaal onhandige opmerking.
Komt dit nu veelvuldig voor en overspoelen je emoties
of negatieve gedragingen je zo, dat je sociaal beperkt wordt.
Jezelf of andere mensen daar mee schaadt, dan wordt het misschien
eens tijd om eens goed naar jezelf te leren kijken met behulp van
een professionele hulpverlener.
Het maatschappelijke taboe dat nog steeds ligt op
het onder behandeling zijn van een psycholoog of het slikken
van medicatie is momenteel een enorme hype.
Die maakt dat veel mensen of geen hulp durven te vragen
voor hun dagelijkse worsteling, of in het vakje 'we hebben het er
maar niet over' worden geplaatst.
Persoonlijk vind ik dat iedereen wel eens door een goede
psycholoog of coach zou worden mogen behandeld om
eens kritisch naar zichzelf en zijn eigen gecreëerde wereld te kijken.
En ik kan je verzekeren dat iedereen wel met een diagnose thuis komt
na het doorspitten van je jeugdtrauma's en het in stand houden
van jou vaste routine.
Ik vind het sterk wanneer je je kwetsbaar op stelt,
om je opgedane trauma's een plekje te geven en nieuwe vaardigheden
aan te leren. Dus in deze: wie is er nu gek?
Die gene die zich laat behandelen,
of de anderen die zo'n hard oordeel hebben en verkondigen
DE waarheid in pacht te hebben.
Veel gekte creëren we zelf en kunnen we ook
zelf weer oplossen.
Maar het aangezicht van gekte, maakt dat jou gek?
Zou het ook besmettelijk zijn?
Of trek je nu eenmaal gewoon mensen aan met dezelfde
gekte als jij? Je vrienden, je partners.
Weerspiegelen ze niet allemaal
een klein stukje van jouw innerlijke worsteling in het leven?
Persoonlijk steek ik nooit onder stoelen of banken dat ik gek ben.
Vol trots verkondig ik dat ik gek ben.
Liever een gek die het gek zijn aanvaard en
de discussie hierover met andere aan gaat om zijn eigen aannames en denkbeelden
te checken, dan een psychopaat die geen empathisch vermogen heeft
en andere indoctrineert met zijn gekheid.
Met enige regelmaat loop ik naar de keuken en trek ik een kast open
en ben ik op dat moment totaal vergeten waar ik naar op zoek was.
Of trek ik de koelkast open en ligt daar een pen in...
Een verstrooide gek?
Ik ben gek op dieren, ik ben gek op reizen, ik praat hardop tegen mezelf
en kan ook een goede discussie met mezelf voeren.
Ik hou van gekkigheid, gekke foto's, gekke momenten.
Ik praat in mijn slaap.
Ik ben gek op mijn man.
Ik vind het gek dat de mensen soms zo gek doen
en wordt daar zo nu en dan ook gek van.
Kortom: ja ik ben gek!
Gek zijn, is de projectie van wat jij ziet in mij.
Jouw eigen gekte, maakt mij 'gek'?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten