rouw duurt vijf jaar...

Rouw duurt vijf jaar,
Zei iemand vijf jaar geleden. 


15 februari 2018...
Teleurgesteld kijk ik vandaag ik de spiegel. En  constateer dat er een waas over mijn gezichtsveld heen is getrokken. 
Ik wendt mijn blik af, want ik wil niet verder geconfronteerd worden met de lege doffe blik in mijn ogen. 

Een traan glijdt over mijn wang. 

De herinneringen aan deze dag, vijf jaar geleden vullen mijn gedachten. 

Het leven voor 15 februari 2013 was heus niet altijd rozengeur en manenschijn. Maar samen konden jij en ik de wereld op onze manier aan. Struikelde ik zo nu en dan over een tegel, dan was jij er om mij op te rapen. En jij, jij hebt in onze tijd samen, geleerd wat liefde geven en ontvangen betekende. 

In mijn hoofd is inmiddels een onweersbui los gebarsten. Beelden en gedachten flitsen door elkaar. 
Niels is dood, De kist, de begrafenis, het uitstrooien van jouw as, shock. 
Maar ook de tijd erna. Die bestond uit het doorkomen van de dag. Opstaan, blijven adem halen, werken, tv kijken totdat ik in slaap viel. Crackers met pindakaas. En zo zag mijn leven er een tijd lang uit. 

Een leven zonder jou leek onmogelijk, maar blijkt niet onmogelijk te zijn. 
Iets van mij is geamputeerd, al weet ik niet eens wat. De fantoompijn blijft.

Al weet ik wel dat ik sinds 2013 totaal anders in het leven sta. 
Mindere dingen zijn de nachtmerries, waar ik jou maar niet kan bereiken. 
Alles van jou missen, je lach, je geur en zelfs je korte lontje. 
Nooit meer Onbevangen in het leven staan. 
In mijn hoofd speelt zich een slechte film af met alle rampscenario's met bijbehorende begrafenissen.  

Toch ben ik ondanks de littekens een mooier en rijker mens geworden. Want ik leef voor twee. 
Voor jou en mij. Ik geniet meer van de kleine dingen. 
En heb als nieuw levensmotto nieuwe positieve  herinneringen maken. 

Met een lach en een traan besef ik eens te meer dat rouw echt geen vijf jaar duurt. 

Rouw is je leven lang werken. 

Want elke dag is er een langer zonder jou en toch ook een korter zonder jou. 

Bij het horen van jou naam kijk ik altijd even hoopvol op. Om daarna tot de conclusie te komen dat je echt niet meer hier op aarde terug komt. Met jou ben ik een stuk van mezelf verloren. De dingen die eens zo gewoon leken zijn een kostbare herinnering geworden. 

Why think separately of this life than the next, 
when one is born from the last? 
Time is always too short for those who need it, 
but for those who love, it lasts forever.

Niels onofficieel 40 jaar

Geboren in 1977

zou Niels in 2017

40 jaar zijn geworden.

Helaas is hij vandaag al vijf jaar 35 jaar

gebleven.

Stilte

De stilte viel toen jouw hart stopte

Stilte

Overal om mij heen

Stilte

Nu jouw woorden niet meer klinken

Stilte

Als een kopstoot van een vlinder

Stilte

maakt me eenzaam

Stilte

Nooit meer compleet

Stilte

Omdat men gewoon niet begrijpt

Hoe keihard stil kan zijn 

Stilte

Ik leg me neer bij de stilte om je heen

Stil

Zal ik zijn 

Vandaag,

denk ik net als elke dag,

aan jou.

Met een lach,

en een traan.

En vandaag,

heb ik gewoon even geen zin,

om mijn herinneringen

met anderen te delen.

Oorverdovende stilte

Mijn therapiehonden; een onbeschrijfelijke liefde

Mijn honden zijn,
voor mijn gevoel,
al mijn leven lang bij me.

Toch, kreeg ik pas in 2008 mijn eerste eigen hond.
Golden retriever Mees.
En in oktober 2012 kwam daar australian shepherd meisje Rain bij.

Mijn honden hielpen me altijd al bij mijn werk als hondentrainster en hondengedragstherapeut.
Ze hielpen mij, bij het opvoeden van interne puppen, het rehabiliteren van honden met ongewenst gedrag. We trainde samen, we maakte samen wandeltochten in Nederland maar ook op onze vakanties in Frankrijk en Spanje. Ze waren mijn maatjes en mijn honden.
Maar ze zouden zoveel meer worden...

Op 16 februari 2013 veranderde mijn leven.
Mijn verloofde Niels, was door een acuut hartfalen overleden.
Ik bleef alleen achter.

De eerste weken, na het overlijden van Niels waren hectisch.
Ik was eigenlijk geen moment alleen. De crematie moest worden geregeld.
Ons huis in Schoorl moest worden leeg gehaald.
Daarbij hadden mijn vriendinnen geregeld, dat ik de eerste twee weken s'avonds en s'nachts
niet alleen hoefde te zijn. Ze draaide een soort van wisseldiensten om bij mij te slapen,
of ik werd hartelijk welkom geheten in hun huis.
Zonder nadenken ging in mee op deze golf van het leven.
Het voelde alsof mijn houvast in de wereld was verdwenen.
Maar ik had mijn twee honden nog. Die overal mee naar toe gingen.

Na twee weken was ik er aan toe om terug te keren naar het 'gewone' leven.
Maar ik zag op tegen de nachten alleen. Dus nam ik Mees mee naar bed.
S'nachts lagen we lepeltje-lepeltje en altijd wanneer ik wakker werd, hoorde ik
een geruststellende ademhaling naast me. Ik was niet alleen!!

Wanneer er iemand op visite kwam, ging Mees als een huis naast mij zitten.
Hij beschermde mij liefdevol. Hij was letterlijk en figuurlijk mijn rots in de branding.
Rain stuiterde deze periode door mijn huis.
Een australian shepherd, midden in haar puberteit.
Rain wilde rennen, ze wilde leren. Ze haalde de blauwe enveloppen uit mijn prullenbak.

Met tranen in mijn ogen kon ik alleen maar naar haar kijken.
Ik voelde me zo'n slechte coach voor haar. Ik kon haar gewoonweg nu niets geven,
omdat ik hard moest werken om zelf mijn hoofd boven water te houden.
Ik schaamde me, dat ik, als hondentrainer, wel andere mensen met hun hond kon helpen,
maar mijn eigen hond naar mijn gevoel tekort deed.
Ik ventileerde dit naar mijn collega. En die zei:
'Suus, zie je het dan niet? Rain is constant voor jou aan het werk'.
Ik zei haar: 'Ik zie alleen maar een bok irritante hond..."
Mijn collega 'Suus, Rain is keihard aan het werk voor je, dag en nacht.
Om je te laten zien dat je voor haar door moet gaan.
Het is alsof ze zegt 'Mam, ik ben er ook nog. Voor mij moet je blijven ademhalen.'

Ik liet het even bezinken. En besefte met, ze heeft gelijk.

Vanaf dat moment ging ik anders naar mijn honden kijken.
Mees, mijn rots, lag naast me, met zijn kop op mijn schoot.
Hij geeft mij een gevoel van rust.
Rain steekt haar kop om de hoek en kijkt me uitdagend aan.
Ik zeg 'meissie, wat heb je daar'. Haar oren gaan in haar nek en ze lacht naar me.
(echt!!). Al kwispelend komt ze naar me toe.
Ik vertel haar dat ik zo blij met haar ben en een traan glijdt over mijn wang.
Ze likt de traan weg en leg haar poten in mijn nek en geeft me een knuffel.
Mees knort een beetje op mijn schoot en duwt zijn neus onder mijn arm.

Erfstuk Boy, de hond van Niels,
is een paar maanden later definitief bij ons komen wonen.
Boy, een hond waar ik wel een boek over kan schrijven,
vult onze roedel aan tot een drie eenheid.
Boy, de laatste levende connectie tot Niels.
Met liefde zorgen we voor hem en ligt hij elke nacht aan mijn zijde.

Mijn honden,
zijn zoveel meer dan 'gewoon honden'.
Ze zijn mijn maatjes, mijn vrienden voor het leven.
Ze zijn mijn furry kids.
Ze zijn mijn therapeuten.
Elk verhaal kan ik bij ze kwijt. Ze zeggen nooit iets verkeerds terug.
Ze zijn mijn coaches en dwingen mij om na te denken over mijn leven,
over mijn trainingen, over mens en dier.

Mijn honden hebben mij enorm geholpen in zware periodes.
Ze dwongen mij, zonder te vragen, om op te staan.
Om naar buiten te gaan. Om dingen te ondernemen.

Keer op keer, toveren ze, door tranen heen,

een lach op mijn gezicht.

Mijn honden, mijn therapiehonden,

ik voel een onbeschrijfelijke liefde voor ze.

Weduwe voor het leven

Rouwen is alsof je twee levens leidt.
In het ene doe je alsof alles oké is.
En in het andere schreeuwt je hart 
in stilte van de pijn (bron: anoniem)

Weduwe ben je niet voor even.
Weduwe ben je voor het leven.

Weduwe zijn stopt niet wanneer je een nieuwe liefde ontmoet.
Of daar zelfs mee trouwt.

Ik vertel soms aan mensen
'ik ben weduwe en getrouwd.
In die volgorde ja'.

Ook na vier jaar.
Is de rouw nog steeds pijnlijk.
Is rouwen keihard werken.
Misschien zelfs nog wel harder wanneer je in een nieuwe relatie bent gesprongen.

Ik heb niet gekozen om weduwe te worden.
Het liefste wat ik had, is mij ontvallen.
En ik heb daar maar mee te dealen.
Het pad dat ik samen met Niels liep,
was ongewild doodlopend.
Ik heb een nieuwe weg in moeten gaan.
Of ik wilde of niet.
Want de afgrond, was het enige wat achterbleef.

Vrede met zijn heen gaan,
nee dat heb ik niet.
Ik heb geen feestje gevierd, of zie het als een bevrijding. Nee, geen vrede dus.
Wel acceptatie van de situatie zoals die is.

Ik heb geen idee hoe je rouwt...
Ik doe ook maar wat.

Niels heeft een plekje.
In mijn huis, in mijn hart in mijn huidige relatie.

Dit is mijn rouw,
mijn levenspad en
mijn gemis in dit leven.

Een weduwe,
niet voor even, maar voor het leven!

Ik doe pogingen om te begrijpen,
wat niet begrijpen is...

En dat is het vandaag weer 15 februari geworden.
Dat dag dat jij weg ging van hier....'

Kunnen we vandaag,

niet gewoon heel even.

Doen alsof alles gewoon is gebleven.

Alsof jij bent blijven leven

En ons een toekomst met elkaar is gegeven.

Gewoon voor vandaag,

Echt maar heel even.

Zou ik zo graag willen

Dat alles gewoon was gebleven.

Dat ik je niet zou hoeven te missen.

Dat je naast me op de bank zou zitten. Dat we lange wandelingen zouden maken. 
En nieuwe plannen zouden smeden.

Onbezorgd gelukkig kunnen zijn.

En samen genieten van ons gezin.

Je kunnen vasthouden, ruiken en kussen.

S'avonds tegen je aan kunnen kruipen in bed.

Een kus op mijn hoofd en een arm in m'n nek.

Ik zou zo graag willen

dat 15 februari 2013 niet had bestaan.

Dan was alles anders gegaan.

Geen mens zal ooit echt weten

hoe je dit gevoel in waarde moet meten.

Dat de pijn die soms ondragelijk lijkt

Nooit helemaal verdwijnt.

Niet te meten in grootte, tijd of afstand

Voor velen ongemerkt, 

altijd een aanwezige afwezigheid.

Kunnen we vandaag,

niet gewoon heel even.

Doen alsof alles gewoon is gebleven.










💖💔Tranen vol van Liefde💖

of zoals Niels zou zeggen,
tranen van gevoel biggelen over m'n smoel.

\\

I wish you knew....

I wish you knew that when I went through my darkest days of grief, it was harder for to be with some of those people I loved. Seeing everyone's life stay the same while mine had fallen apart was more than I could handle. I know you love me, so that didn't make sense to you, but it's impossible to explain to those who haven't lived it.

I wish you knew how much I love talking about him. Even all these years later, it makes me smile to hear you tell stories and remind me how he impacted your life. Saying his name is one of the most comforting things you can do for me.

I wish you knew how horrifically lonely it all was. In fact, lonely does not even start to explain the way it felt. Even in a room full of people who love you - you feel completely alone without your person.

I wish you knew I was not strong and inspiring and brave...just a survivor. Telling me how strong I was all the time simply made me feel like I had to look and be a certain way to continue being "an inspiration."

I wish you knew how traumatic it all was. From the first phone call and every moment after, it's more than most humans should be asked to live with.

I wish you knew how powerful shock is on the human body. It makes you feel completely detached and inhuman while looking and sounding well composed and amazingly put together. Well, at least that's what it did to me....we all handle shock differently.

I wish you knew that you being there the first few weeks was great, but I didn't start to NEED you till later on when everyone left and forgot our pain. I needed you six months down the road, a year, two years. Grief is often harder when the shock wears off, and the real pain sets in. There is no timeline for that pain.

I wish you knew how life altering it all was.

I wish you knew that people aren't replaceable and new love, new relationships, and new chapters don't mean we've forgotten or stopped loving them. What's new is new, and it's amazing and beautiful and provides new stories and life but has nothing to do with the pain of loss.

I wish you knew to let it all go and LIVE before you know what I know.

I wish you knew not to waste your life because time is so very short.

I wish you knew....

alweer 35 jaar geworden Niels!

Hoe zou het toch zijn?

Om eeuwig 35 jaar te zijn?

Sinds 2013,

wordt het elk jaar,

net als alle andere jaren, gewoon 5 december.

De dag dat jij in 1977 werd geboren.

Sinds 2013

vieren we je verjaardag niet meer.

Maar vieren we je geboortedag.

Want ouder wordt je niet meer...

5 december. Sint Niels is jarig.

Eeuwig 35 jaar zal hij blijven.

Vandaag vieren we jouw leven.

Met een lach en met een traan.

We vieren het leven.

Dat liefde en verdriet naast elkaar

kunnen en mogen bestaan.

Ik hoop dat je nu van 'daar boven'  

naar 'hier beneden' kijkt met een glimlach op je gezicht.
Met mooie herinneringen.

Want lachen (naast vloeken) heb ik je heel vaak zien en horen doen.
De eerste grap haalde ik al met je uit toen ik je nog geen 24 uur kende.
Ik zat bij mijn vriendin Maya in de auto en je belde haar op
om te vragen hoe haar examen was gegaan.
Ik nam de telefoon aan en deed of ik Maya was.
Helaas had je de grap vrij snel door en konden
Maya en ik ons lachen ook niet meer inhouden.

Ik geloof dat je Maya toen niet eens meer
aan de telefoon hebt gekregen.
Want wij hadden genoeg om over te praten.... Toen al !

Kiten op de Noordzee.

De wind in je gezicht en in je zeil.

Koud en uitgewaaid kwam je dan thuis.

Je kite verzorgde je goed

en ons hele huis of de tuin moest er dan ook aan geloven.

De kite werd hoe dan ook uitgehangen en gedroogd.

En daarna met een bepaalde precisie opgevouwen.

Maar als de wind verkeerd stond,

dan werd je kite achterin de bus gegooid.

Je plank werd er op gesmeten.

Voordat je thuis was, was de wind gelukkig al weer gedraaid.

Hoe vaak zei je niet tegen mij,

Suus doe die camera nou eens weg.

En geniet gewoon.

Wat ben ik nu, achteraf, 

enorm dankbaar voor de foto's die ik van

alle gewone momenten heb gemaakt.

In stille verbondenheid door herinneringen.

De natuur.

Door jou heb ik nog meer leren genieten van de duinen,

de zee, het strand, de bossen. Buiten zijn.

Uren wandelen met de honden.

Paden die onbegaanbaar leken,

daar kozen wij voor.

Net als in onze relatie.

Want we kwamen altijd weer hand en hand het bos uit!

Boy, je hond, je redding, je beste hondenvriend.

Boy, de enige die echt afscheid van jou mocht nemen.

Boy geniet nu heerlijk op Texel van zijn oude dag.

Hij geniet van zijn hondenvrienden.

En slaapt zoals dat jouw hond betaamd,

nog steeds bij mij in bed.

Jouw gewoonten.
Een peuk draaien van javaanse jongens.
Sinds begin 2012 hadden de peuken
plaats gemaakt voor bubbelkauwgom.
(na een heftige griep, bleef je maar hoesten,
dus moest je van jezelf wel stoppen met roken).
Een peuk ging je dan bij Jurriaan
scoren, net voor je naar bed ging.

Per dag 2 liter melk drinken.
Ontbijten met pindakaas en zwart -wit pasta.
Ik at altijd de witte pasta op.
Jij ging dan met je mes door de hele pot,
om het te mengen en te zorgen dat ik niet alle witte pasta op at.

Weet  je nog,

dat we in België goud gingen zoeken...

Na het beekje in de bergen namen we een pad en toen waren

we een klein beetje verdwaalt.

We hebben uren gelopen. 

En geen goud gevonden,

maar de auto gelukkig wel weer!

De eerste keer samen vissen.

Ik sloeg binnen 10 minuten een enorme snoek aan mijn haak.

Trots als ik was, mocht ik op de foto.

Toen jij de snoek los probeerde te maken,

sprong de snoek van de haak en bleef

de haak in jouw arm achter.

We moesten een andere visser vragen om

de haak door te knippen.

Jij en ik.

Twee handen op één buik.

We begrijpen elkaar,

zonder woorden.

We zijn verbonden voor altijd,

zelfs voorbij de grenzen van dit leven.

We zijn nog steeds samen,
want we hebben elkaar gevonden.

Vier je toch 5 december met ons mee?

En wie kan nou zeggen,

dat je elk jaar 35 wordt !

Zelfs je eigen vrouw wordt straks ouder dan jij...

Rouw, liefde die z'n adres kwijt is...

Rouw is rauw.

Het doet zeer. Het blijft bloeden. Ongeacht plaats en tijd.
Wanneer je leven veranderd van:
huisje boompje beestje,
naar diertje, verdriet en kruisje...

Een rouwproces laat zich niet sturen.
Voor sommige gevoelens is pas na enige tijd ruimte.
Omdat het in het begin een kwestie van overleven is.
Het besef dat iemand voorgoed verdwenen is heeft tijd nodig.
Er zit geen tijd aan rouwen. Het kent geen afgebakende fases, want gedurende je leven na het verlies word je heen en weer geslingerd tussen alle gevoelens en emoties.
Er zijn geen regels voor rouw!



GELUK WORDT RELATIEF.
Dagelijks gevuld met heimwee en liefdeverdriet.
Niets zo aanwezig dan je grote liefde die er niet meer is.



Rouw is voor het leven.
Geef jezelf dus toestemming om te voelen wat je voelt. Het is zoals het is.
Je hoeft geen verantwoording af te leggen over je gevoel.
En derhalve hoef je ook niet altijd maar rekening te houden met je omgeving.
Doe dat wat goed voor jou is op dit moment.
Je zult er mee leren leven, er mee leren omgaan.



Dit komt op mijn levenspad...
Soms komt er iemand op je levenspad.
Die geeft jou onbewust zoveel innerlijke kracht.
En geeft jou een kijkje in je eigen hart.
Diegene op jou levenspad.
Leert jou weer terug te keren naar je eigen kracht,
Soms komt er iemand op je levenspad.
Die je loslaat op een moment dat je het niet verwacht.
En voetstappen achterlaat in je hart.

Zonder het besef waarom iemand op je levenspad kwam.
Zie je achteraf de reden daarvan.
Meer heeft diegene je weten te raken in je hart en in je leven
Handvatten en levenslessen zijn je meegegeven.

Het verlies leer je langzaam een soort van te aanvaarden
en uiteindelijk herrijs je als een feniks uit de as.

Ik verkondig altijd aan iedereen dat overal een les in zit.
Maar in de dood...
Da's een harde les...
De les dat ik het heb overleefd,,,
Geleerd dat het leven doorgaat,
dat ik sterk genoeg ben om dit te dragen en zelfs uit te dragen.
Deze les had ik graag aan me voor bij laten gaan.

Ook deze keer blijf ik staan.
Zal ik morgen weer opstaan en door blijven ademen.
Ondanks dat het litteken van de herinnering pijn doet.

Verzetten heeft geen zin...
je zal mee moeten gaan op de golven van het leven

Mijn tranen zijn verborgen

achter een muur van vrolijkheid.

Ze zijn alleen maar zichtbaar,

voor wie heel goed kijkt.

Mijn tranen zitten in mijn hart.

Ik kan ze niet meer drogen.

Voor wie niet kijkt, zijn ze verstopt,

die kijkt niet in mijn ogen.

Mijn tranen zijn van mij alleen,

ik wil ze niet steeds delen.

Begrijpen kun je ze nooit,

al zijn het er zovelen.

Mijn tranen zijn voor wie ze ziet,

zonder dat ze stromen.

Voor wie de pijn kent in mijn hart,

de pijn van verloren dromen.

Elk rouwproces is anders en zo kun je nooit een oordeel vellen over iemand zijn proces.
Totaal zorgeloos leven, is voor mij na mijn verlies vrijwel onmogelijk geworden.
Misschien omdat ik nu beter weet... Helaas...

Mijn proces is er één van ongeloof, van verdriet, van dromen die nooit uit zullen komen.
Van een toekomst met Niels die verdwenen is. Mijn zielsmaatje, mijn verloofde, mijn partner in crime en de vader van mijn toekomstige kinderen is er niet meer.
Mijn leven is voorgoed veranderd op het moment dat Niels is verdwenen.
Niets kan dat veranderen, niets kan dat opvullen. Deze leegte en dit verdriet blijft.
Elke dag leven met het besef dat het ergste wat je kan gebeuren, mij overkomen is.
Je grote liefde verliezen, terwijl je gelukkig bent en intensieve toekomst plannen samen maakt.

Wat ik weet, ik zal het overleven. 

Ik zal leven voor twee en zorgen 
dat Niels trots op mij is. 

Ik zal reizen en neem Niels altijd mee.

 Hij zal op gelukkige en op 
zware momenten ter sprake komen 

en altijd in mijn gedachten en in mijn hart aanwezig zijn.

En ik koester de kleine tekens

Die op allerlei manieren mij weten te bereiken

Want met kleine tekens zul je me laten weten

Dat je me nooit zult vergeten.... Tnx lief!

 Untill we meet again!!!

Gemis...

Gemis en geluk. Tranen van verdriet en liefde kunnen hand in hand gaan.
Ze mogen naast elkaar bestaan.
Dat is een les die ik de afgelopen jaren heb geleerd.


Elk jaar zijn er weer dagen,
dat je extra op je verlies wordt gewezen.
Naast kerstmis, oud en nieuw, verjaardagen, zijn er ook onopgemerkte dagen van rouw.
Een simpele geur, een plaatje een woord of een gedachte doen je extra herinneren aan diegene die je mist. Dan voel je de pijn van het verliezen van je maatje extra.


Nu ik 2 jaar weduwe ben, kan ik vol overtuiging zeggen.
Het gemis wordt niet minder.
Enkel nu, weet je zeker dat het leven doorgaat.
Dat ik ook dit zal overleven.
De pijn wordt niet minder.
Je went er aan en leert het dragen.

Iedereen gaat op zijn eigen manier om met het gemis van een geliefde.
Ongeacht of diegene nou je vader, zoon, broer, geliefde, zwager of vriend is.
Iedereen heeft namelijk ook recht op zijn eigen verwerking van het verlies.
Ik heb veel steun gevonden in het opschrijven van mijn gedachten. En aan het delen van verhalen met de familie van mijn geliefde. Ik schrijf verhalen over herinneringen aan hem. Ik maak fotoboeken en filmpjes. En zo nu en dan deel ik iets op facebook. Sommige mensen vinden het mooi, andere vinden het raar, om hem zo 'levend' te zien.
Feit is, dat dit mijn manier is om mijn verlies te verwerken.
Een ieder zal zijn eigen manier zoeken om met deze gevoelens om te gaan.


Voor mij is het verlies van mijn zielsmaatje en partner deel van mijn leven geworden.
Die gedachte draag ik uit, door dagelijks over hem te praten, door foto's van hem in mijn huis op te hangen. Hij maakt deel uit van mijn leven. En hoort hij bij mij, in het verleden, heden en in de toekomst.