Ze mogen naast elkaar bestaan.
Dat is een les die ik de afgelopen jaren heb geleerd.
Elk jaar zijn er weer dagen,
dat je extra op je verlies wordt gewezen.
Naast kerstmis, oud en nieuw, verjaardagen, zijn er ook onopgemerkte dagen van rouw.
Een simpele geur, een plaatje een woord of een gedachte doen je extra herinneren aan diegene die je mist. Dan voel je de pijn van het verliezen van je maatje extra.
Nu ik 2 jaar weduwe ben, kan ik vol overtuiging zeggen.
Het gemis wordt niet minder.
Enkel nu, weet je zeker dat het leven doorgaat.
Dat ik ook dit zal overleven.
De pijn wordt niet minder.
Je went er aan en leert het dragen.
Iedereen gaat op zijn eigen manier om met het gemis van een geliefde.
Ongeacht of diegene nou je vader, zoon, broer, geliefde, zwager of vriend is.
Iedereen heeft namelijk ook recht op zijn eigen verwerking van het verlies.
Ik heb veel steun gevonden in het opschrijven van mijn gedachten. En aan het delen van verhalen met de familie van mijn geliefde. Ik schrijf verhalen over herinneringen aan hem. Ik maak fotoboeken en filmpjes. En zo nu en dan deel ik iets op facebook. Sommige mensen vinden het mooi, andere vinden het raar, om hem zo 'levend' te zien.
Feit is, dat dit mijn manier is om mijn verlies te verwerken.
Een ieder zal zijn eigen manier zoeken om met deze gevoelens om te gaan.
Voor mij is het verlies van mijn zielsmaatje en partner deel van mijn leven geworden.
Die gedachte draag ik uit, door dagelijks over hem te praten, door foto's van hem in mijn huis op te hangen. Hij maakt deel uit van mijn leven. En hoort hij bij mij, in het verleden, heden en in de toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten