Zei iemand vijf jaar geleden.
15 februari 2018...
Teleurgesteld kijk ik vandaag ik de spiegel. En constateer dat er een waas over mijn gezichtsveld heen is getrokken.
Ik wendt mijn blik af, want ik wil niet verder geconfronteerd worden met de lege doffe blik in mijn ogen.
Een traan glijdt over mijn wang.
De herinneringen aan deze dag, vijf jaar geleden vullen mijn gedachten.
Het leven voor 15 februari 2013 was heus niet altijd rozengeur en manenschijn. Maar samen konden jij en ik de wereld op onze manier aan. Struikelde ik zo nu en dan over een tegel, dan was jij er om mij op te rapen. En jij, jij hebt in onze tijd samen, geleerd wat liefde geven en ontvangen betekende.
In mijn hoofd is inmiddels een onweersbui los gebarsten. Beelden en gedachten flitsen door elkaar.
Niels is dood, De kist, de begrafenis, het uitstrooien van jouw as, shock.
Maar ook de tijd erna. Die bestond uit het doorkomen van de dag. Opstaan, blijven adem halen, werken, tv kijken totdat ik in slaap viel. Crackers met pindakaas. En zo zag mijn leven er een tijd lang uit.
Een leven zonder jou leek onmogelijk, maar blijkt niet onmogelijk te zijn.
Iets van mij is geamputeerd, al weet ik niet eens wat. De fantoompijn blijft.
Al weet ik wel dat ik sinds 2013 totaal anders in het leven sta.
Mindere dingen zijn de nachtmerries, waar ik jou maar niet kan bereiken.
Alles van jou missen, je lach, je geur en zelfs je korte lontje.
Nooit meer Onbevangen in het leven staan.
In mijn hoofd speelt zich een slechte film af met alle rampscenario's met bijbehorende begrafenissen.
Toch ben ik ondanks de littekens een mooier en rijker mens geworden. Want ik leef voor twee.
Voor jou en mij. Ik geniet meer van de kleine dingen.
En heb als nieuw levensmotto nieuwe positieve herinneringen maken.
Met een lach en een traan besef ik eens te meer dat rouw echt geen vijf jaar duurt.
Rouw is je leven lang werken.
Want elke dag is er een langer zonder jou en toch ook een korter zonder jou.
Bij het horen van jou naam kijk ik altijd even hoopvol op. Om daarna tot de conclusie te komen dat je echt niet meer hier op aarde terug komt. Met jou ben ik een stuk van mezelf verloren. De dingen die eens zo gewoon leken zijn een kostbare herinnering geworden.
Why think separately of this life than the next,
when one is born from the last?
Time is always too short for those who need it,
but for those who love, it lasts forever.