Professioneel zijn

Door de opkomst van internet en de wereldwijde rage

van facebook is er veel informatie voor iedereen toegankelijk geworden.

En lijkt het alsof iedereen overal een mening over heeft.

Mensen met zelfbenoemde hondenervaring, 

noemen zich professional...

Zonder dat ze een gedegen opleiding hebben gevolgd.

Dat irriteert me....

Ik heb duizenden euro's gestoken in opleidingen,

bijscholingen, seminars. Dit tezamen met inmiddels 

meerdere jaren ervaring in de omgang en training van honden.

Ik vraag je...

Ga je voor advies over een goed stuk vlees,

naar de bakker of naar de slager?

Dus voor goed advies over een hond...

Laat jij je leiden door mooie verhalen en door 

meningen van mensen, zonder enige opleiding?

Om je professioneel neer te kunnen zetten in de hondenwereld,

vind ik het belangrijk om een goede basis te hebben.

Gedegen kennis van zaken, 

door opleidingen, seminars en bovenal ervaring.

Dagelijks op positieve wijze werken met verschillende
hondenrassen. Problemen niet oplossen met correcties,
maar zoeken naar gedrag wat je wel kunt belonen.

Mijn honden carrière is in 2013 begonnen.

Ik ben mijn opleiding tot Kynologisch gedragstherapeut bij de Martin Gaus Academie

gestart. Zo'n 200 dagen heb ik daar gezeten. Elke dag van Texel naar Lelystad.

Kennis tot mij nemen. Over rassen, biologie en leerprincipes met betrekking tot honden.

Een gedegen basis voor al mijn 

verdere werk in mijn hondenbaan.

Sindsdien bezoek ik jaarlijks (inter) nationale congressen om

mijn kennis up-to-date te houden.

Je (bij) scholen, betekend niet dat je het overal mee eens bent.

Voor mij betekend het meer,

dat ik me verdiep in de nieuwste theorieën en ontwikkelingen

in hondenland. Kennis tot mij nemen.

Hoe ik dat doorvoer in mijn bedrijf en in mijn lessen,

ligt aan de toepasselijkheid en of ik het van toegevoegde

waarde vind voor mijn cliënten.

Ik probeer elk jaar ook een opleiding mét mijn honden te volgen.

Ik vind dat leuk en vind het ook een uitdaging voor mij en mijn honden.

Daarbij is het interessant om als instructeur en begeleider,

zelf ook weer eens les te krijgen. 

Je komt altijd weer tot inzichten!

Ik wil graag iedereen die een opleiding wil gaan volgen,

een puppycursus of advies omtrent gedrag van zijn hond,

prikkelen en oproepen om naar een geschoolde hondendiplomaat te gaan.

Laat je niet misleiden door mooie woorden als professioneel en integer.

Vraag naar papieren van je instructeurs,

weet van wie je les krijgt. 

Hoe zijn ze geschoold en waar?

Laat je niet gek maken, door meningen van mensen,

die 'ook zo'n hond kennen met dat gedrag'.

Discussies op facebook over hondenrassen of fokkers,

ik hou mijn mening voor me.

Als ik iets heb geleerd tijdens mijn opleidingen is dat je niets kunt

zeggen van een casus op papier. Je bent er niet bij geweest.

Je kunt pas een mening vormen als je de hond heb geobserveerd en

de eigenaar van de hond hebt gesproken.

Ga jij voor echte kwaliteit,

of voor mensen die zichzelf uitgeroepen hebben tot... iets.

Coach is ook zo'n mooie titel.

Helaas een onbeschermde titel.

Een titel die ik mag voeren doordat ik o.a. de opleiding tot Equine Assisted Coaching heb gevolgd.

Het lijkt een trend, dat wanneer je jezelf tot coach kroont en zeker wanneer je ook nog een boek schrijft, mensen je geloven. Immers, de coach zegt dat...

Het stelt mij teleur dat coach nog telkens geen beschermde titel is.

Want ik heb te maken met kwaliteitsregisters, verzekeringen, verplichte bijscholingen en
uren praktijktraining. 

Gelukkig is kynologisch instructeur wel soort van geaccrediteerd,
door aansluiting bij SPPD.
Je titel daar kun je ook enkel behouden,

als je bijscholing doet en een uren criterium behaald.

Top vind ik dat!

Iedereen kan een diploma of een certificaat voor je maken.

Mijn cavia had er ook een. 

Een stamboom met foto's van zijn ouders erop.

En dat nog voor geen tien euro...

Kwaliteit laat zich niet meten in geld,

maar in kennis, gevoel en passie.

En natuurlijk in positieve resultaten bij je klanten!

Gemaskerde bal

Het gemaskeerde bal start elke dag opnieuw.

Na het ontwaken staat ze op. Ze is zichzelf.

 In haar pyjama gaat ze naar de badkamer.

Ze gaat naar het toilet en wast haar gezicht. 

Haar spiegelbeeld is vrijwel onherkenbaar zonder het masker. 

Ze loopt naar de woonkamer. En maakt haar ontbijt klaar. 

Zonder woorden eet ze dit op terwijl ze naar de tv staart. 

Het wordt tijd om deel te gaan nemen aan het bal der leven. 

Ze keert terug naar haar slaapkamer om haar gewaad aan te trekken.

 Wat wordt het vandaag. Een mooie prinsessen jurk of haar heksen pak?

Ze kiest voor iets wat minder opvallend is. 

Vandaag gaat ze verkleed als geleerde.

 Een specialist een jurist of een psycholoog. 

Alles zou kunnen. 

Bij haar outfit kiest zij een passend masker. 

Een oog make-up die casual doch doordringend is. 

Nadruk op ogen en lippen de rest van het gezicht is onopvallend. 

Het masker is opgezet en ze kan door  naar het bal. 

Het bal duurt de gehele dag. 

Allerlei wezen doen hier aan mee. 

Het masker van sommige is zo goed dat ze veel moeite moet doen om de ware ziel te herkennen . 

Niet alle wezens lijken op hun vermomming. 

Sommige hun ziel is zo zwart dat het zelfs hun kleurige vermomming overschaduwt. 

Ook zijn er die een wollige outfit dragen. Zij stralen wit licht uit en hebben een pure en eerlijke ziel.

Velen herkennen haar wel. Dit is immers een masker dat zij vaker draagt. 

Ze vraagt zich af. Herken men nu haar masker of haar ware ziel. 

Haar stille vraag blijft onbeantwoord. 

Met behulp van haar masker durft ze meer dan anders.

Ze kan gevatte opmerkingen maken.

Pittige discussies voeren en opbouwt advies 

geven aan iedereen die dat vraagt.

Met haar masker op, lijk het alsof ze de hele dag lacht,

want haar littekens zijn onder het masker niet zichtbaar.

Haar masker helpt haar,

het beschermd haar tegen nieuwe littekens.

En ook bouwt het masker een soort muurtje om haar hart.

Ze is makkelijk om mee te praten, maar echt bij haar binnen komen,

dat lukt je niet zomaar.

Wanneer het einde van de dag nadert loopt ook het bal op zijn einde.  

Haar masker zit niet meer recht en door de vermoeidheid heeft ze moeite om in haar rol te blijven. 

Wat was ze ook al weer vandaag... 

Anderen hebben al geruime tijd hun masker afgedaan en laten hun ware aard zien. 

Zij, zal haar masker blijven dragen, 

Omdat de buitenwereld anders te hard bij haar binnen komt. 

Haar ware aard en ziel, 

Zullen weinige kennen. 

Want echt bloot ziet men haar bijna nooit ....

Maand thema nov dec 2016: Uitdaging!

Clinidogs Trainingscentrum

Maand thema 

November / December 2016

Uitdaging voor jou en je hond

Deze maanden gaan we door middel van bootcamp trainingen, werken aan gehoorzaamheid en uitdaging voor je hond en zijn begeleider.

We maken gebruik van de elementen in de Texelse natuur, (bos, strand, duinen) en ook van de jaargetijden.

Hoe maak je je wandelingen leuker op een regenachtige herfstdag?

Ga jij de uitdaging samen met je hond aan?

Bij de Bootcamp trainingen trainen we elke training weer op een andere locatie.

Zo worden de honden blootgesteld aan nieuwe geuren, 

nieuwe prikkels en nieuwe uitdagingen.

Gewone gehoorzaamheidsoefeningen, zoals zit, af en blijven,

combineren we met uitdagende dingen.

Zet je pootjes ergens op. Of loop onder een tak door.

 Bootcamp training is leuk voor zowel hond als eigenaar.

Eigenaren gaan met een grote glimlach naar huis. Trots op hun hond!

Ook de hond gaat moe en voldaan naar huis. 

In de aanwezigheid van enkele andere honden heeft hij / zij oefeningen gedaan

en voor nieuwe uitdagingen gestaan. 

Door samenwerking tussen hond en zijn eigenaar kunnen obstakels worden overwonnen.

Zo worden hond en baas een goed team!

Thuis gekomen,

gaat de hond vaak slapen.

En wordt de eigenaar nog verrast door wat actie foto's,

gemaakt door ons teamlid en huisfotograaf Adrie Kikkert.

Heb je ook zin, om deze herfst,

in de natuur van Texel,

samen met je hond te genieten?

Geef je dan nu op voor de bootcamptraining.

Er zijn beginners en gevorderde groepen.

We trainen op woensdag en zaterdag middag.

Voor info of opgave:

www.clinidogstrainingscentrum.nl

clinidogs@gmail.com

Ik zwaai terug

We hebben een indrukwekkende reis door Madagaskar gemaakt.

Waarbij we enorm van de grote diversiteit in de natuur en de dieren hebben genoten.

90% van de bevolking in Madagaskar leeft in armoede. 

Iets wat wij Nederlanders ons amper kunnen voorstellen.

Ondanks de armoede zijn de mensen gelukkig.

 Ze leven met de dag en kijken niet naar de toekomst. 

Ze hebben geen haast. Ze zijn blij met dat wat ze hebben. 

Kinderen maak je blij met een lege plastic fles of een hotel zeepje.

We proberen op onze manier de bevolking te steunen.

We kopen souvenirs bij lokale kunstenaars, we geven alle plastic flessen weg 

en kopen schriften voor een school.

Ik voel me een enorme toerist met een spiegelreflex camera van honderden euro's om mijn nek. 

Met een licht schaamte gevoel maak ik een foto van lokale kinderen.

Ze komen daarna naar me toe rennen om de foto te bekijken. 

En ze lachen om zichzelf en om elkaar op de foto.

Hun dromen. Die staan afgebeeld op hun graftombe.

 Een kudde zeebu's, een fiets of Rambo in het echt zien.

Ze dromen niet van grotere huizen of verre reizen.

Simpelweg omdat ze het niet kennen.

Ik tel mijn zegeningen.

Dat ik in Nederland ben geboren en mag wonen. 

Ondanks de blauwe brieven en de jaarlijkse verhoging van de zorgverzekering.

In Madagaskar leven ze met tien kinderen in een klein huisje.

Als meisje van veertien jaar wordt je ten huwelijk gevraagd,

krijgt je vader als huwelijks schat wat zeebu's en

op je vijftiende baar je je eerste kind.

Zonder enige medische ondersteuning.

Geen TESO boot of helikopter die je naar het ziekenhuis brengt bij barensnood.

Het dichtstbijzijnde ziekenhuis ligt op minimaal 1 dag reizen.

Kinderen hebben hier geen mobiele telefoon op een ipad.

Ze spelen met een oude fietsband en maken bootjes van een bamboeblad.

Vandaag droom ik dat iedereen op zijn eigen manier gelukkig mag zijn.

Ik stuur een oprechte glimlach de wereld in.

Ik zwaai terug,

naar iemand die ik nooit meer ga zien.