We sluiten een jaar af,
waarin weer van alles is gebeurd.
Zoals bij een ieder.
Gebeurtenissen met een lach en een traan.
Mensen en dieren verloren,
dieren en mensen geboren en gevonden.
Soms voelen dagen als deze even naar,
daarom rijg ik mijn geluksmomenten aan elkaar.
Ik koester positieve herinneringen
en maak nieuwe memorabele momenten.
Breng in deze dagen, tijd door met de mensen
die belangrijk zijn in mijn leven.
En geef bewust kleur aan mijn leven.
Want wanneer een dierbare uit je leven verdwijnt,
dan pas realiseer je je hoe dankbaar je mag zijn voor
alle dieren en mensen om je heen.
Je beseft je dan hoe normaal het is, dat iedereen leeft en gezond is.
Ik kijk terug op een jaar
waarin ik mijn kwetsbaarheid heb leren tonen.
En deze zelfs heb leren inzetten ten behoeve van anderen.
Een fantastisch hondenjaar, met veel cursisten en honden die ik heb mogen begeleiden.
Elke dag mogen doen wat ik het liefste doe!
Ik heb de laatste maanden veel tijd met mijn ouders doorgebracht.
Een dankbare taak, waarin we nader tot elkaar zijn gekomen.
Ik heb dit jaar dingen verloren en meer gevonden.
Soms zijn lichtpuntje groot,
soms zijn ze klein.
Je hoeft ze niet altijd te zoeken,
je kunt ze zelf ook zijn!
Er is een kamer in ons hart
tussen die van verdriet
en mooie herinneringen gesloten.
Met wensen en dromen
die nog niet zijn uitgekomen.
Blijf wensen en dromen creëren!
Ik hoop van harte dat je ze in 2016 kunt realiseren!
De weg naar...
Therapiehond begeleider, instructeur, kynologisch instructeur en psycholoog zijn.
Gedreven door passie,
het gevoel hebben dat dit weer een puzzelstukje is.
En met alle ervaringen, gevoelens en groei die je door de jaren heen, meemaakt,
sta ik nu op dit punt!
Als klein kind was ik altijd al gek op alle dieren.
Ik woonde met mijn ouders, broer en zus op grote boerderij.
We woonde afgelegen en in plaats van met buurkinderen te spelen,
speelde ik hele toneelstukken met de katten en konijnen.
Ik was geloof ik 3 jaar, toen ik bedacht dat ik poezenkappertje wilde worden.
Mijn grote passie zijn altijd dieren geweest. En ik vond het dan ook heel naar om te zien wanneer de dieren ziek waren. Daar kwam mijn roeping, ik zou dierenarts worden. Daar heb ik dan ook alles voor over gehad tot mijn 22ste jaar. Van de HAVO, naar het VWO met exacte vakken. Hard studeren voor hoge cijfers, om de kans te vergroten dat ik zou worden ingeloot om diergeneeskunde te kunnen studeren aan de Universiteit van Utrecht.
Helaas werd ik twee keer uitgeloot. En toen besloot ik een andere weg te gaan bewandelen.
Op onze boerderij hadden we geen honden, dus ik ging voor de uitdaging.
De liefde voor dieren en het werken met dieren bleef de rode draad in mijn leven.
Immers, dieren zijn te vertrouwen, ze zijn eerlijk in hun omgang en communicatie.
Aan de Martin Gaus Akademie ben ik in 2003 gestart met de opleiding tot Kynologisch gedragstherapeut. Oftewel, instructeur voor honden en gedragsbegeleider van honden met probleemgedrag. Gedurende de opleiding kwam ik er achter dat veel problemen niet bij de hond vandaan kwamen, maar bij onduidelijkheid bij de baas. Om daar meer inzicht in te krijgen, ben ik de opleiding tot HBO Psycholoog gaan volgen.
En ben ik ook scholing gaan volgen om dieren op andere wijze te ondersteunen, bijv. met homeopathie.
De perfecte hond om mijn trainingen mee te doen was mijn oppas hond Buddy.
Een hond met een heel speciaal plekje in mijn hart!
Op dit moment raakte ik ook meer geïnteresseerd in dier ondersteunende
interventies. En ben ik verder opleidingen gaan doen
om mezelf en mijn dieren te scholen in dierondersteunende therapie.
In 2005 startte ik mijn eigen hondenschool, die dus inmiddels al 10 jaar bestaat!
Ik vind het elke keer weer leuk om mensen van alle leeftijden hun hond
op positieve wijze te begeleiden. Elke mens - hond combinatie
is weer anders en dat maakt mijn werk nooit saai!
In 2008 kwam mijn grote droom uit. Mijn eerste eigen hond, Golden Retriever Mees, kwam op mijn pad.
Rond 2010 ben ik mijn collega Maud tegen gekomen.
Zij had dezelfde interesses, opleidingen en dromen als ik.
Samen met een team van mensen om ons heen hebben we DogsWork
en de opleiding tot therapiehond begeleider opgezet.
Alles valt hier op zijn plaats, alle opleidingen die ik heb gevolgd,
alle ervaringen die ik in het leven heb opgedaan...
De rol als instructeur bij die opleiding, de combinatie het
instrueren van mensen over dieren en het daadwerkelijk
werken met de honden, maakt mijn hondenbaan de
leukste baan van de wereld.
Opleiden van interne puppen, blijft ook zeker
een grote passie. Het is zo leuk om een nieuwe pup
te socialiseren en te trainen. En hem daarna naar zijn
nieuwe gezin te brengen en ze samen te begeleiden,
Zodat de therapiehond in spé in het gezin zijn functie
optimaal kan gaan vervullen!
Zeer dankbaar werk!
\
Mijn weg is nog lang niet af,
want er valt nog zoveel te ontdekken.
Bijscholingen, nieuwe cursussen etc.
Ik kijk uit naar verdere samenwerkingen
die ik in de toekomst met dieren en mensen aan mag gaan.
Des te meer ik deze uitspraak op me in laat werken,
des te meer wordt ik gewaar dat ik veel met ogen heb...
Altijd wanneer ik mensen met hun hond begeleidt,
bijvoorbeeld wanneer een hond probleemgedrag vertoond,
is het voor mij noodzakelijk om de hond gezien te hebben.
Dat betekend voor mij niet alleen naar zijn gedrag kijken,
maar ook in zijn ogen hebben gekeken.
Dan weet ik of ik een dier, op een dierlijke manier, kan vertrouwen,
Of het dier als het ware, oke is.
Ogen zeggen mij zoveel meer.
Ik merk dat ik in mijn contact met mensen ook erg gericht ben op ogen,
Vroeger kon ik verliefd worden op iemand met mooie ogen.
Knal blauw, bruin met blauwe stipjes. Uren kon ik dan in iemand zijn ogen staren.
Don't let someone dim your light, simply because it's shining in their eyes
Misschien is dat ook de reden dat mijn hond Rain op mijn pad is gekomen. En dat zij één bruin en één blauw heeft.
Haar ogen blijven voor opmerkingen van mensen zorgen, waar ik ook met haar ben. Sommige mensen vinden het net als ik fascinerend, andere vinden het eng.
Ik kan ook bij Rain,
met een verliefde blik in haar prachtige ogen blijven kijken!
En ook mijn katten zijn hierin een drie- eenheid qua ogen...
Eén met groene, éen met gele en één met blauwe ogen.
Wat een prachtig stel bij elkaar.
Toeval bestaat niet!
Soms zijn ogen confronterend.
Een blik, een traan een gevoel dat je krijgt als in iemand z'n ogen kijkt.
Herkenning, ontkenning, confrontatie met weg gestopte gevoelens,
er kan van alles boven komen wanneer je echt in de ogen van de ander kijkt.
Ik besef mezelf nu opeens, dat ik heel vaak een zonnebril draag.
Misschien om deze confrontatie een beetje uit de weg te gaan?
Ik weet het niet.
Misschien is het gewoon het feit dat mijn knal blauwe ogen slecht tegen fel licht kunnen.
Een glimlach kan de waarheid verhullen Een mond kan leugens fluisteren Ogen laten altijd zien wat onder de oppervlakte verborgen ligt
De herfst is een mooie tijd om wat losgelaten mag worden, mee te geven aan de wind. Zoals een herfstblad van de boom af dwarrelt. Zeg dank je wel voor wat het je bracht. En laat het gaan als het je niet meer dient. Richt je aandacht en liefde daar waar je hart van opbloeit!
De herfst in volgens mij een prachtig jaargetijde.
Ik geniet intens van de kleurige bladeren, de bomen en de natuur.
Hoe mooi kan een kleine druppel regen zijn aan een blad of aan een eikel.
Ik ben deze week met mij hond Rain de bossen van Texel in gegaan.
Om te genieten. Om je één met de natuur en met je hond te voelen.
Om de energie van de natuur bewust te voelen en in je op te nemen.
Waardoor mijn lijf weer rustig wordt en ik weer bewust om me heen kijk en geniet.
Ik ben ook heel dankbaar voor de prachtige fotoreportage die mijn man en ik op
zijn verjaardag cq 23 oktober in De Donkere Duinen in Den Helder hebben gedaan.
Een memorable moment voor ons beide. Ons hondengezin met ons op de foto.
Iets wat ons zelf gewoon niet lukt (dit begrijp je waarschijnlijk als je meerdere honden hebt).
De resultaten volgen tzt.
Hierbij wat plaatjes van Aussie Rain in het Texelse bos.
Super leuk om met m'n camera te experimenteren met verschillende weertypes,
licht inval en kleuren.
Zo wie zo blijf Rain natuurlijk een prachtig foto model!
24 oktober 2015 mag ik me al weer 1 jaar mevr. Vlaming- Kikkert noemen!
Op 18 oktober 2014 vertrokken Adrie en ik voor onze vakantie naar Hawaii.
Mijn schoonouders brachten ons niets vermoedend naar schiphol.
Niet wetende dat mijn trouwjurk in mijn handbagage zat...
Vol vertrouwen, zonder verwachtingen
Met een engel op onze schouders
gaan wij samen verder op ons levenspad.
De keus voor ons op deze manier in het huwelijk te treden was een weloverwogen.
Na alle ellende van de afgelopen jaren, voor ons beide wilde we 1 dag, die van ons samen was.
Waar we ons leven lang met een glimlach op terug zouden kunnen kijken.
En alleen met elkaar wilde we deze dag doorbrengen.
Zonder verantwoording aan andere af te moeten leggen.
Het zou een emotionele dag zijn, een omstreden dag, een dag met een dubbel gevoel en daarom een bewuste keus om deze dag op deze plek zo door te brengen.
Met Niels als vlinder die weer om ons heen fladderde ;)
Filmpje: Impressie van onze huwelijksreis naar Hawaii
Wij wisten al maanden dat we op Hawaii gingen trouwen.
De huwelijklicentie (die nodig is wanneer je trouwt in Amerika) hadden we via internet ingevuld.
Op het eerste eiland wat we bezochten, Ohau, hadden we een afspraak met onze huwelijksplanner.
Zij vertelde ons hoe de huwelijksceremonie zou verlopen en gaf ons wat tips mbt de foto's die genomen zouden worden tijdens het omdoen van de ringen.
Ik verzekerde haar er nog van dat ik de zin 'till death do us part' niet wilde horen.
Hierna gingen we naar een huwelijksambtenaar. Zij checkte onze huwelijkslicentie
en liet ons een eed af leggen dat we alles naar waarheid hadden ingevuld.
23 oktober vlogen we naar het volgende eiland, Kaui, waar de huwelijksplechtigheid zou plaats vinden. We hebben speciaal Kaui daar voor gekozen omdat het minder toeristisch is en
heel mooi is qua natuur en dus ook qua foto en geniet mogelijkheden.
24 oktober. Onze trouwdag is aangebroken. We zijn allebei toch een beetje zenuwachtig.
Adrie brengt mij bij de kapper, die van mijn haar een waar kunstwerk maakt, dat zeer waai bestendig was (lees, de volgende dag toen ik uit bed kwam, zat mijn haar nog in model). Ook krijg ik prachige bloemen in mijn haar. Een echt hawaiiaans kapsel!
Beide trekken we in aparte kamers onze trouwkleding aan (Adrie had mijn jurk nog niet gezien) en als ze klaar zijn, tonen we onszelf aan elkaar. Wow, wat mooi.
We hebben niet veel tijd om hier van elkaar te genieten, want onze fotografe Kay staat al voor de deur om ons met de auto naar de plek van de ceremonie te begeleiden.
De ceremonie is adembenemend. We staan op de rotsen, voor de klotsende zee.
Tijdens de gehele ceremonie kijkt een zee schildpad mee vanaf zijn veilige plekje op de rotsen in de zee. We trouwen op Poipu Beach te Kaui. Tijdens de ceremonie ligt de nadruk op de liefde tussen mensen verweven met Hawaiiaanse gebruiken en uitspraken. Het uitwissen van de bloemenkransen wat men doet als je van elkaar houdt. Het blazen op de schelp om aan te geven dat er iets groots te gebeuren staat....We genieten!
E Hoomau Maua Kealoha (May our love last forever).
Na de plechtigheid gaan we met onze fotografe Kay op pad om nog wat mooie foto's te maken, als herinnering aan deze mooie dag.
Kay laat ons na een 2 h alleen en dan gaan we zelf nog op pad om nog wat meer foto's te maken
en op een prachtige plek tijdens het een heerlijk etentje te genieten van de zonsondergang.
Terug in het hotel, maken we de greetz kaarten die we voor familie en vrienden al klaar hadden gemaakt in Nederland, af met een mooie foto erop klaar en versturen deze.
Over een paar dagen zal iedereen weten dat wij op Hawaii zijn getrouwd!
De glimlach is niet meer van ons gezicht af te krijgen. We zijn nu gelukkig en hebben een prachtige dag samen gehad, waar we de rest van ons leven vrolijk op terug kunnen kijken.
