Weduwe voor het leven

Rouwen is alsof je twee levens leidt.
In het ene doe je alsof alles oké is.
En in het andere schreeuwt je hart 
in stilte van de pijn (bron: anoniem)

Weduwe ben je niet voor even.
Weduwe ben je voor het leven.

Weduwe zijn stopt niet wanneer je een nieuwe liefde ontmoet.
Of daar zelfs mee trouwt.

Ik vertel soms aan mensen
'ik ben weduwe en getrouwd.
In die volgorde ja'.

Ook na vier jaar.
Is de rouw nog steeds pijnlijk.
Is rouwen keihard werken.
Misschien zelfs nog wel harder wanneer je in een nieuwe relatie bent gesprongen.

Ik heb niet gekozen om weduwe te worden.
Het liefste wat ik had, is mij ontvallen.
En ik heb daar maar mee te dealen.
Het pad dat ik samen met Niels liep,
was ongewild doodlopend.
Ik heb een nieuwe weg in moeten gaan.
Of ik wilde of niet.
Want de afgrond, was het enige wat achterbleef.

Vrede met zijn heen gaan,
nee dat heb ik niet.
Ik heb geen feestje gevierd, of zie het als een bevrijding. Nee, geen vrede dus.
Wel acceptatie van de situatie zoals die is.

Ik heb geen idee hoe je rouwt...
Ik doe ook maar wat.

Niels heeft een plekje.
In mijn huis, in mijn hart in mijn huidige relatie.

Dit is mijn rouw,
mijn levenspad en
mijn gemis in dit leven.

Een weduwe,
niet voor even, maar voor het leven!

Ik doe pogingen om te begrijpen,
wat niet begrijpen is...

En dat is het vandaag weer 15 februari geworden.
Dat dag dat jij weg ging van hier....'

Kunnen we vandaag,

niet gewoon heel even.

Doen alsof alles gewoon is gebleven.

Alsof jij bent blijven leven

En ons een toekomst met elkaar is gegeven.

Gewoon voor vandaag,

Echt maar heel even.

Zou ik zo graag willen

Dat alles gewoon was gebleven.

Dat ik je niet zou hoeven te missen.

Dat je naast me op de bank zou zitten. Dat we lange wandelingen zouden maken. 
En nieuwe plannen zouden smeden.

Onbezorgd gelukkig kunnen zijn.

En samen genieten van ons gezin.

Je kunnen vasthouden, ruiken en kussen.

S'avonds tegen je aan kunnen kruipen in bed.

Een kus op mijn hoofd en een arm in m'n nek.

Ik zou zo graag willen

dat 15 februari 2013 niet had bestaan.

Dan was alles anders gegaan.

Geen mens zal ooit echt weten

hoe je dit gevoel in waarde moet meten.

Dat de pijn die soms ondragelijk lijkt

Nooit helemaal verdwijnt.

Niet te meten in grootte, tijd of afstand

Voor velen ongemerkt, 

altijd een aanwezige afwezigheid.

Kunnen we vandaag,

niet gewoon heel even.

Doen alsof alles gewoon is gebleven.










💖💔Tranen vol van Liefde💖

of zoals Niels zou zeggen,
tranen van gevoel biggelen over m'n smoel.

\\

I wish you knew....

I wish you knew that when I went through my darkest days of grief, it was harder for to be with some of those people I loved. Seeing everyone's life stay the same while mine had fallen apart was more than I could handle. I know you love me, so that didn't make sense to you, but it's impossible to explain to those who haven't lived it.

I wish you knew how much I love talking about him. Even all these years later, it makes me smile to hear you tell stories and remind me how he impacted your life. Saying his name is one of the most comforting things you can do for me.

I wish you knew how horrifically lonely it all was. In fact, lonely does not even start to explain the way it felt. Even in a room full of people who love you - you feel completely alone without your person.

I wish you knew I was not strong and inspiring and brave...just a survivor. Telling me how strong I was all the time simply made me feel like I had to look and be a certain way to continue being "an inspiration."

I wish you knew how traumatic it all was. From the first phone call and every moment after, it's more than most humans should be asked to live with.

I wish you knew how powerful shock is on the human body. It makes you feel completely detached and inhuman while looking and sounding well composed and amazingly put together. Well, at least that's what it did to me....we all handle shock differently.

I wish you knew that you being there the first few weeks was great, but I didn't start to NEED you till later on when everyone left and forgot our pain. I needed you six months down the road, a year, two years. Grief is often harder when the shock wears off, and the real pain sets in. There is no timeline for that pain.

I wish you knew how life altering it all was.

I wish you knew that people aren't replaceable and new love, new relationships, and new chapters don't mean we've forgotten or stopped loving them. What's new is new, and it's amazing and beautiful and provides new stories and life but has nothing to do with the pain of loss.

I wish you knew to let it all go and LIVE before you know what I know.

I wish you knew not to waste your life because time is so very short.

I wish you knew....

Ik ben gek!

Maar wat is gek eigenlijk?

Heeft gek zijn met IQ of EQ te maken of

een combinatie daarvan?

Mensen met het syndroom van down worden vaak gek genoemd.

Maar zijn deze mensen door hun geestelijke beperking nou gek,

of zijn ze gewoon gelukkig in hun eigen wereld op hun manier.

En is het niet bewonderenswaardig dat je ondanks je beperking volop in het hier en nu staat met een glimlach op je gezicht.

Daar tegenover, mensen met een heel hoog IQ,

neem één van de vele uitvinders of briljante schilders.

Ze zijn zo slim dat hun eigen hersenen ze gek maakte en

dreven tot zelfmoord.

Emotionele intelligentie dan.

Hoog emotioneel intelligent, het feit dat je heel gevoelig bent.

Gevoelig voor weersomstandigheden, voor volle maan,

de emoties van andere haarfijn aanvoelen. Maar ook gevoelens in de juiste context kunnen

plaatsen. Emotioneel vaardig zijn door middel van expressie, empathisch vermogen

en dit ten positieve van jezelf en andere in kunnen zetten.

Constant alles voelen, is dat zo fijn?

De vraag is ook eigenlijk niet of we gek zijn,

maar hoe gek we zijn.

Iedereen is wel eens verdrietig, teleurgesteld of overenthousiast.

Want ook jij maakt toch wel eens een sociaal onhandige opmerking.

Komt dit nu veelvuldig voor en overspoelen je emoties

of negatieve gedragingen je zo, dat je sociaal beperkt wordt.

Jezelf of andere mensen daar mee schaadt, dan wordt het misschien

eens tijd om eens goed naar jezelf te leren kijken met behulp van 

een professionele hulpverlener. 

Het maatschappelijke taboe dat nog steeds ligt op

het onder behandeling zijn van een psycholoog of het slikken

van medicatie is momenteel een enorme hype.

Die maakt dat veel mensen of geen hulp durven te vragen 

voor hun dagelijkse worsteling, of in het vakje 'we hebben het er

maar niet over' worden geplaatst.

Persoonlijk vind ik dat iedereen wel eens door een goede

psycholoog of coach zou worden mogen behandeld om

eens kritisch naar zichzelf en zijn eigen gecreëerde wereld te kijken.

En ik kan je verzekeren dat iedereen wel met een diagnose thuis komt

na het doorspitten van je jeugdtrauma's en het in stand houden

van jou vaste routine.

Ik vind het sterk wanneer je je kwetsbaar op stelt,

om je opgedane trauma's een plekje te geven en nieuwe vaardigheden

aan te leren. Dus in deze: wie is er nu gek?

Die gene die zich laat behandelen,

of de anderen die zo'n hard oordeel hebben en verkondigen

DE waarheid in pacht te hebben.

Veel gekte creëren we zelf en kunnen we ook 

zelf weer oplossen. 

Maar het aangezicht van gekte, maakt dat jou gek?

Zou het ook besmettelijk zijn?

Of trek je nu eenmaal gewoon mensen aan met dezelfde

gekte als jij? Je vrienden, je partners. 

Weerspiegelen ze niet allemaal

een klein stukje van jouw innerlijke worsteling in het leven?

Persoonlijk steek ik nooit onder stoelen of banken dat ik gek ben.

Vol trots verkondig ik dat ik gek ben.

Liever een gek die het gek zijn aanvaard en 

de discussie hierover met andere aan gaat om zijn eigen aannames en denkbeelden

te checken, dan een psychopaat die geen empathisch vermogen heeft

en andere indoctrineert met zijn gekheid.

Met enige regelmaat loop ik naar de keuken en trek ik een kast open

en ben ik op dat moment totaal vergeten waar ik naar op zoek was.

Of trek ik de koelkast open en ligt daar een pen in...

Een verstrooide gek?

Ik ben gek op dieren, ik ben gek op reizen, ik praat hardop tegen mezelf

en kan ook een goede discussie met mezelf voeren.

Ik hou van gekkigheid, gekke foto's, gekke momenten.

Ik praat in mijn slaap.

Ik ben gek op mijn man.

Ik vind het gek dat de mensen soms zo gek doen

en wordt daar zo nu en dan ook gek van.

Kortom: ja ik ben gek!

Gek zijn, is de projectie van wat jij ziet in mij.

Jouw eigen gekte, maakt mij 'gek'?