We hebben een indrukwekkende reis door Madagaskar gemaakt.
Waarbij we enorm van de grote diversiteit in de natuur en de dieren hebben genoten.
90% van de bevolking in Madagaskar leeft in armoede.
Iets wat wij Nederlanders ons amper kunnen voorstellen.
Ondanks de armoede zijn de mensen gelukkig.
Ze leven met de dag en kijken niet naar de toekomst.
Ze hebben geen haast. Ze zijn blij met dat wat ze hebben.
Kinderen maak je blij met een lege plastic fles of een hotel zeepje.
We proberen op onze manier de bevolking te steunen.
We kopen souvenirs bij lokale kunstenaars, we geven alle plastic flessen weg
en kopen schriften voor een school.
Ik voel me een enorme toerist met een spiegelreflex camera van honderden euro's om mijn nek.
Met een licht schaamte gevoel maak ik een foto van lokale kinderen.
Ze komen daarna naar me toe rennen om de foto te bekijken.
En ze lachen om zichzelf en om elkaar op de foto.
Hun dromen. Die staan afgebeeld op hun graftombe.
Een kudde zeebu's, een fiets of Rambo in het echt zien.
Ze dromen niet van grotere huizen of verre reizen.
Simpelweg omdat ze het niet kennen.
Ik tel mijn zegeningen.
Dat ik in Nederland ben geboren en mag wonen.
Ondanks de blauwe brieven en de jaarlijkse verhoging van de zorgverzekering.
In Madagaskar leven ze met tien kinderen in een klein huisje.
Als meisje van veertien jaar wordt je ten huwelijk gevraagd,
krijgt je vader als huwelijks schat wat zeebu's en
op je vijftiende baar je je eerste kind.
Zonder enige medische ondersteuning.
Geen TESO boot of helikopter die je naar het ziekenhuis brengt bij barensnood.
Het dichtstbijzijnde ziekenhuis ligt op minimaal 1 dag reizen.
Kinderen hebben hier geen mobiele telefoon op een ipad.
Ze spelen met een oude fietsband en maken bootjes van een bamboeblad.
Vandaag droom ik dat iedereen op zijn eigen manier gelukkig mag zijn.
Ik stuur een oprechte glimlach de wereld in.
Ik zwaai terug,
naar iemand die ik nooit meer ga zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten