Weduwe voor het leven

Rouwen is alsof je twee levens leidt.
In het ene doe je alsof alles oké is.
En in het andere schreeuwt je hart 
in stilte van de pijn (bron: anoniem)

Weduwe ben je niet voor even.
Weduwe ben je voor het leven.

Weduwe zijn stopt niet wanneer je een nieuwe liefde ontmoet.
Of daar zelfs mee trouwt.

Ik vertel soms aan mensen
'ik ben weduwe en getrouwd.
In die volgorde ja'.

Ook na vier jaar.
Is de rouw nog steeds pijnlijk.
Is rouwen keihard werken.
Misschien zelfs nog wel harder wanneer je in een nieuwe relatie bent gesprongen.

Ik heb niet gekozen om weduwe te worden.
Het liefste wat ik had, is mij ontvallen.
En ik heb daar maar mee te dealen.
Het pad dat ik samen met Niels liep,
was ongewild doodlopend.
Ik heb een nieuwe weg in moeten gaan.
Of ik wilde of niet.
Want de afgrond, was het enige wat achterbleef.

Vrede met zijn heen gaan,
nee dat heb ik niet.
Ik heb geen feestje gevierd, of zie het als een bevrijding. Nee, geen vrede dus.
Wel acceptatie van de situatie zoals die is.

Ik heb geen idee hoe je rouwt...
Ik doe ook maar wat.

Niels heeft een plekje.
In mijn huis, in mijn hart in mijn huidige relatie.

Dit is mijn rouw,
mijn levenspad en
mijn gemis in dit leven.

Een weduwe,
niet voor even, maar voor het leven!

Ik doe pogingen om te begrijpen,
wat niet begrijpen is...

En dat is het vandaag weer 15 februari geworden.
Dat dag dat jij weg ging van hier....'

Kunnen we vandaag,

niet gewoon heel even.

Doen alsof alles gewoon is gebleven.

Alsof jij bent blijven leven

En ons een toekomst met elkaar is gegeven.

Gewoon voor vandaag,

Echt maar heel even.

Zou ik zo graag willen

Dat alles gewoon was gebleven.

Dat ik je niet zou hoeven te missen.

Dat je naast me op de bank zou zitten. Dat we lange wandelingen zouden maken. 
En nieuwe plannen zouden smeden.

Onbezorgd gelukkig kunnen zijn.

En samen genieten van ons gezin.

Je kunnen vasthouden, ruiken en kussen.

S'avonds tegen je aan kunnen kruipen in bed.

Een kus op mijn hoofd en een arm in m'n nek.

Ik zou zo graag willen

dat 15 februari 2013 niet had bestaan.

Dan was alles anders gegaan.

Geen mens zal ooit echt weten

hoe je dit gevoel in waarde moet meten.

Dat de pijn die soms ondragelijk lijkt

Nooit helemaal verdwijnt.

Niet te meten in grootte, tijd of afstand

Voor velen ongemerkt, 

altijd een aanwezige afwezigheid.

Kunnen we vandaag,

niet gewoon heel even.

Doen alsof alles gewoon is gebleven.










💖💔Tranen vol van Liefde💖

of zoals Niels zou zeggen,
tranen van gevoel biggelen over m'n smoel.

\\

I wish you knew....

I wish you knew that when I went through my darkest days of grief, it was harder for to be with some of those people I loved. Seeing everyone's life stay the same while mine had fallen apart was more than I could handle. I know you love me, so that didn't make sense to you, but it's impossible to explain to those who haven't lived it.

I wish you knew how much I love talking about him. Even all these years later, it makes me smile to hear you tell stories and remind me how he impacted your life. Saying his name is one of the most comforting things you can do for me.

I wish you knew how horrifically lonely it all was. In fact, lonely does not even start to explain the way it felt. Even in a room full of people who love you - you feel completely alone without your person.

I wish you knew I was not strong and inspiring and brave...just a survivor. Telling me how strong I was all the time simply made me feel like I had to look and be a certain way to continue being "an inspiration."

I wish you knew how traumatic it all was. From the first phone call and every moment after, it's more than most humans should be asked to live with.

I wish you knew how powerful shock is on the human body. It makes you feel completely detached and inhuman while looking and sounding well composed and amazingly put together. Well, at least that's what it did to me....we all handle shock differently.

I wish you knew that you being there the first few weeks was great, but I didn't start to NEED you till later on when everyone left and forgot our pain. I needed you six months down the road, a year, two years. Grief is often harder when the shock wears off, and the real pain sets in. There is no timeline for that pain.

I wish you knew how life altering it all was.

I wish you knew that people aren't replaceable and new love, new relationships, and new chapters don't mean we've forgotten or stopped loving them. What's new is new, and it's amazing and beautiful and provides new stories and life but has nothing to do with the pain of loss.

I wish you knew to let it all go and LIVE before you know what I know.

I wish you knew not to waste your life because time is so very short.

I wish you knew....