Rouw, liefde die z'n adres kwijt is...

Rouw is rauw.

Het doet zeer. Het blijft bloeden. Ongeacht plaats en tijd.
Wanneer je leven veranderd van:
huisje boompje beestje,
naar diertje, verdriet en kruisje...

Een rouwproces laat zich niet sturen.
Voor sommige gevoelens is pas na enige tijd ruimte.
Omdat het in het begin een kwestie van overleven is.
Het besef dat iemand voorgoed verdwenen is heeft tijd nodig.
Er zit geen tijd aan rouwen. Het kent geen afgebakende fases, want gedurende je leven na het verlies word je heen en weer geslingerd tussen alle gevoelens en emoties.
Er zijn geen regels voor rouw!



GELUK WORDT RELATIEF.
Dagelijks gevuld met heimwee en liefdeverdriet.
Niets zo aanwezig dan je grote liefde die er niet meer is.



Rouw is voor het leven.
Geef jezelf dus toestemming om te voelen wat je voelt. Het is zoals het is.
Je hoeft geen verantwoording af te leggen over je gevoel.
En derhalve hoef je ook niet altijd maar rekening te houden met je omgeving.
Doe dat wat goed voor jou is op dit moment.
Je zult er mee leren leven, er mee leren omgaan.



Dit komt op mijn levenspad...
Soms komt er iemand op je levenspad.
Die geeft jou onbewust zoveel innerlijke kracht.
En geeft jou een kijkje in je eigen hart.
Diegene op jou levenspad.
Leert jou weer terug te keren naar je eigen kracht,
Soms komt er iemand op je levenspad.
Die je loslaat op een moment dat je het niet verwacht.
En voetstappen achterlaat in je hart.

Zonder het besef waarom iemand op je levenspad kwam.
Zie je achteraf de reden daarvan.
Meer heeft diegene je weten te raken in je hart en in je leven
Handvatten en levenslessen zijn je meegegeven.

Het verlies leer je langzaam een soort van te aanvaarden
en uiteindelijk herrijs je als een feniks uit de as.

Ik verkondig altijd aan iedereen dat overal een les in zit.
Maar in de dood...
Da's een harde les...
De les dat ik het heb overleefd,,,
Geleerd dat het leven doorgaat,
dat ik sterk genoeg ben om dit te dragen en zelfs uit te dragen.
Deze les had ik graag aan me voor bij laten gaan.

Ook deze keer blijf ik staan.
Zal ik morgen weer opstaan en door blijven ademen.
Ondanks dat het litteken van de herinnering pijn doet.

Verzetten heeft geen zin...
je zal mee moeten gaan op de golven van het leven

Mijn tranen zijn verborgen

achter een muur van vrolijkheid.

Ze zijn alleen maar zichtbaar,

voor wie heel goed kijkt.

Mijn tranen zitten in mijn hart.

Ik kan ze niet meer drogen.

Voor wie niet kijkt, zijn ze verstopt,

die kijkt niet in mijn ogen.

Mijn tranen zijn van mij alleen,

ik wil ze niet steeds delen.

Begrijpen kun je ze nooit,

al zijn het er zovelen.

Mijn tranen zijn voor wie ze ziet,

zonder dat ze stromen.

Voor wie de pijn kent in mijn hart,

de pijn van verloren dromen.

Elk rouwproces is anders en zo kun je nooit een oordeel vellen over iemand zijn proces.
Totaal zorgeloos leven, is voor mij na mijn verlies vrijwel onmogelijk geworden.
Misschien omdat ik nu beter weet... Helaas...

Mijn proces is er één van ongeloof, van verdriet, van dromen die nooit uit zullen komen.
Van een toekomst met Niels die verdwenen is. Mijn zielsmaatje, mijn verloofde, mijn partner in crime en de vader van mijn toekomstige kinderen is er niet meer.
Mijn leven is voorgoed veranderd op het moment dat Niels is verdwenen.
Niets kan dat veranderen, niets kan dat opvullen. Deze leegte en dit verdriet blijft.
Elke dag leven met het besef dat het ergste wat je kan gebeuren, mij overkomen is.
Je grote liefde verliezen, terwijl je gelukkig bent en intensieve toekomst plannen samen maakt.

Wat ik weet, ik zal het overleven. 

Ik zal leven voor twee en zorgen 
dat Niels trots op mij is. 

Ik zal reizen en neem Niels altijd mee.

 Hij zal op gelukkige en op 
zware momenten ter sprake komen 

en altijd in mijn gedachten en in mijn hart aanwezig zijn.

En ik koester de kleine tekens

Die op allerlei manieren mij weten te bereiken

Want met kleine tekens zul je me laten weten

Dat je me nooit zult vergeten.... Tnx lief!

 Untill we meet again!!!