Onbesproken kant van dubbele rouw

“Je bent iets kwijt wat je nooit hebt gehad. Juist de afwezigheid van iets tastbaars maakt het gevoel van verlies zo groot en het verwerken ervan zo moeilijk.”Daarbij rouw je niet om het verleden, of om iets wat er vroeger was, maar om een verloren toekomst.’ ( gejat ... somewhere ) 

De onbesproken kant van dubbele rouw...

De pijn die niemand wil horen en velen niet begrijpen....

Wil je niet dit niet horen, stop dan nu met lezen en like dit bericht niet...

De meeste van jullie weten dat ik zo’n 6,5 jaar geleden mijn verloofde Niels aan een acuut hartfalen ben verloren. 

Een rouwproces waar ik tot op de dag vandaag door heen ga, ondanks dat ik weer een nieuwe grote liefde en steun in mijn huidige man Adrie in mijn leven heb

 ( terug) gevonden. 

Wat de meeste mensen niet beseffen is dat Niels en ik, samen, een grote kinderwens hadden. Die we in 2013 ( Niels z’n jaar van sterven ) hadden gepland. 

Voor zover je zo iets kunt en mag plannen ... de plannen waren er. 

Alles was geregeld. Oppas, definitief samen op Texel gaan wonen ( want volgens Niels was Schoorl al te crimineel om je kind op te voeden). 

De kleine sokjes voor ons meisje lagen al in de kast. Bol.com mandje zat al vol zwangerschaps boeken. “ oei ik groei” dagelijkse literatuur.

Haar naam stond voor ze was ontstaan al in ons hart geschreven: 

Meis Suze Kooijman. 

Tot de dag dat Niels stierf. 

Niet alleen mijn lief is gestorven. 

Maar ook de vader van mijn ( toekomstige) kinderen. Dit heb ik op Niels zijn uitvaart uitgesproken en deze woorden gelden nog altijd. 

Ik hou inmiddels van mijn leven hier met man Adrie. Ik hou van ons leven. Van de vrijheid, onze reizen en avonturen. Ons leven met de honden en mijn full time hondenbaan. Echt ik hou heel erg van ons samenzijn in het hier en nu! 

Echter wil dat niet zeggen dat ik met tijd en wijlen enorm veel verdriet heb om mijn gestorven kinderwens. 

Als vriendinnen zwanger worden, slik ik altijd een traantje weg. Want oh, wat had ik dit graag zelf gewild. 

Ik probeer de leukste en liefste tante suus te zijn die er is en ben echt gek op de kindjes om me heen. Ik probeer leuke kadootje of 9 maanden pakketten te verzinnen. Ik leef mee tijdens de zwangerschap en erna. 

En toch kom ik vaak gebroken thuis.... mijn kinderen zijn me ontnomen. 

Het is de wens die ik had met Niels, niet met Adrie. Met Adrie heb ik een ander leven en hij heeft het leven met kinderen al gehad. Zijn kinderen zijn inmiddels volwassen en stuk voor stuk ontwikkeld tot prachtige personen! 

Het is het intense verdriet om iets wat nooit heeft kunnen, mogen bestaan  en ontstaan. Verdriet om een verloren toekomst. Om kinderen die niet in mijn buik hebben mogen groeien, die ik niet in mijn armen heb mogen houden en die ik niet vol trots ( en de nodige slapeloze nachten en zorgen) heb mogen zien opgroeien. 

Een dubbele rouw om Niels en onze gestorven kinderwens. 

Ik voel me als vrouw te kort schieten zonder kinderen. Ik voel me een rammelende eierstok die haar houdbaarheidsdatum rap nadert. 

En natuurlijk blijft ergens die twijfel, de wens... maar met Niels... wat dus onmogelijk is!!!!

Straks zit ik alleen...

Nooit Moederdag vieren. 

Niemand die me komt opzoeken als ik oud en bejaard ben....

Geen mens waar je vol trots naar kan kijken en eigenschappen van jezelf in terug ziet. 

Deze dingen doen pijn. 

Besef van hoe de wereld er anders uit had gezien...

Een klein meisje aan mijn linker hand, 

die mij vragend aan kijkt.

Onbewust begrijpt ze hoe ik me voel.

Die later net als mama hondentrainster wil worden. 

In de draagzak op mijn buik ligt een klein jongetje te slapen. Sam. Blonde haartjes steken boven de draagzak uit. Knal blauwe ogen kijken onschuldig de wereld in. Niels loopt achter me... ( schater) lachend, zoals alleen hij dat kon....trotse vader. Op naar een dagje Opa en Oma Schoorl. 

Ik had het jullie allemaal en ook mezelf zo gegund!!! 

😥

rouw duurt vijf jaar...

Rouw duurt vijf jaar,
Zei iemand vijf jaar geleden. 


15 februari 2018...
Teleurgesteld kijk ik vandaag ik de spiegel. En  constateer dat er een waas over mijn gezichtsveld heen is getrokken. 
Ik wendt mijn blik af, want ik wil niet verder geconfronteerd worden met de lege doffe blik in mijn ogen. 

Een traan glijdt over mijn wang. 

De herinneringen aan deze dag, vijf jaar geleden vullen mijn gedachten. 

Het leven voor 15 februari 2013 was heus niet altijd rozengeur en manenschijn. Maar samen konden jij en ik de wereld op onze manier aan. Struikelde ik zo nu en dan over een tegel, dan was jij er om mij op te rapen. En jij, jij hebt in onze tijd samen, geleerd wat liefde geven en ontvangen betekende. 

In mijn hoofd is inmiddels een onweersbui los gebarsten. Beelden en gedachten flitsen door elkaar. 
Niels is dood, De kist, de begrafenis, het uitstrooien van jouw as, shock. 
Maar ook de tijd erna. Die bestond uit het doorkomen van de dag. Opstaan, blijven adem halen, werken, tv kijken totdat ik in slaap viel. Crackers met pindakaas. En zo zag mijn leven er een tijd lang uit. 

Een leven zonder jou leek onmogelijk, maar blijkt niet onmogelijk te zijn. 
Iets van mij is geamputeerd, al weet ik niet eens wat. De fantoompijn blijft.

Al weet ik wel dat ik sinds 2013 totaal anders in het leven sta. 
Mindere dingen zijn de nachtmerries, waar ik jou maar niet kan bereiken. 
Alles van jou missen, je lach, je geur en zelfs je korte lontje. 
Nooit meer Onbevangen in het leven staan. 
In mijn hoofd speelt zich een slechte film af met alle rampscenario's met bijbehorende begrafenissen.  

Toch ben ik ondanks de littekens een mooier en rijker mens geworden. Want ik leef voor twee. 
Voor jou en mij. Ik geniet meer van de kleine dingen. 
En heb als nieuw levensmotto nieuwe positieve  herinneringen maken. 

Met een lach en een traan besef ik eens te meer dat rouw echt geen vijf jaar duurt. 

Rouw is je leven lang werken. 

Want elke dag is er een langer zonder jou en toch ook een korter zonder jou. 

Bij het horen van jou naam kijk ik altijd even hoopvol op. Om daarna tot de conclusie te komen dat je echt niet meer hier op aarde terug komt. Met jou ben ik een stuk van mezelf verloren. De dingen die eens zo gewoon leken zijn een kostbare herinnering geworden. 

Why think separately of this life than the next, 
when one is born from the last? 
Time is always too short for those who need it, 
but for those who love, it lasts forever.

Niels onofficieel 40 jaar

Geboren in 1977

zou Niels in 2017

40 jaar zijn geworden.

Helaas is hij vandaag al vijf jaar 35 jaar

gebleven.

Stilte

De stilte viel toen jouw hart stopte

Stilte

Overal om mij heen

Stilte

Nu jouw woorden niet meer klinken

Stilte

Als een kopstoot van een vlinder

Stilte

maakt me eenzaam

Stilte

Nooit meer compleet

Stilte

Omdat men gewoon niet begrijpt

Hoe keihard stil kan zijn 

Stilte

Ik leg me neer bij de stilte om je heen

Stil

Zal ik zijn 

Vandaag,

denk ik net als elke dag,

aan jou.

Met een lach,

en een traan.

En vandaag,

heb ik gewoon even geen zin,

om mijn herinneringen

met anderen te delen.

Oorverdovende stilte

Onthaasten 2.0

De vakantie naar Australië staat al maanden gepland.
Drie weken om met een camper van Brisbane naar Cairns te rijden.

Drie weken voor de reis, staat mij koffer al klaar.
En bijna elke dag verdwijnt er iets in mijn reisbagage.

Qua werk hebben zowel manlief, als ik, het razend druk gehad,
de afgelopen weken cq maanden.
En ook de laatste dagen voor de vakantie, blijven er nieuwe puppen,
therapiehonden en trainingsverzoeken bij mij binnen stromen.

Wanneer onze reis 'eindelijk' begint, kan ik me er moeilijk aan overgeven.
Vragen als 'is alles wel goed geregeld thuis' en 'wat als er iets met de dieren of de familieleden
gebeurd', blijven door mijn hoofd spoken.

Na 24 uur reizen komen we aan in Australië. Ondanks vrijwel geen slaap,
'vliegbenen' en een jetlag, ben ik vrolijk. We zijn geland!

De eerste lange nachtrust op de camping doet ons goed. Echter, onze
camper besluit dat die motorproblemen krijgt. Waardoor wij stranden ergens in een stadje op een parkeer terrein.
Monteur één vertelt ons dat we op een sleepwagen moeten wachten.
Daar zitten we dan...
Wachtend op de sleepwagen in je tijdelijke onderkomen.
Er valt niet anders te doen dan achterover te zakken met een boekje.

Na enkele uren hebben wij het voorrecht om in Australië in een sleepwagen te zitten en naar de plaats te worden gebracht, waar we die dag oorspronkelijk heen zouden gaan

Nog niet wetende dat we onze bus voor het gehele weekend kwijt zouden zijn (en dus ook ons eten, onze spullen e.d.). Slapen we die nacht in een hotel terwijl onze bus in een afgesloten garage staat.
Die het hele weekend gesloten is.

De volgende dag, is er vervangend vervoer.
Oke, onze spullen kunnen we maandag pas ophalen.
Maar we kunnen rijden!

Drie uur later begint het te plenzen van de regen. En niet voor even...
En wij?
Wij rijden in de regen, genietend door de bergen. Op naar onze kampeerplek voor deze nacht.
Onthaasten 2.0.

We schuilen tijdens een wandeling onder een rots.

En om de tijd door te komen,

maken we gekke selfies ;)

En ik...

ik kan alleen maar blijven lachen...

We zijn geland, we zijn in f*cking Australië

and I am having the time of my life!!

SUPpen met honden op Texel

SUPpen op de Noordzee.

Paal 17 op Texel.

Een hele uitdaging!

Na een middag SUPpen sta ik de volgende dag op met 

spierpijn in mijn bovenbenen.

 Het is hard werken om jezelf, met SUPplank en samen met je hond in evenwicht 

te houden. Zeker als er een windje staat en de zee wat golven laat zien.

Gelukkig wordt je bij Clinidogs goed begeleidt door

doggysportcoach Mariska.

Bij het starten van een SUPsessie met je hond,

neemt Mariska eerst de veiligheidsregels met je door.

Iedere hond en eigenaar wordt door één Clinidogscoach begeleidt.

Mariska legt duidelijk uit hoe je je hond op de juiste manier steunt.

Want of je hond nu een echte waterrat is of niet,

SUPpen is een totaal nieuwe ervaring.

Vrijwel elke hond vind dat (net als elk baasje)

de eerste keer, toch wel een beetje spannend.

En dat mag ook!

De eigenaar is er volledig om de hond te steunen.

Een SUPsessie staat in het teken van jou en je hond.

Op het strand starten we al om de hond aan de plank te laten wennen.

Vrijwel alle honden, willen hier goed op de plank gaan zitten.

We doen een paar keer een zit of af en blijf oefening en dan gaan

we de zee op.

Mariska trekt de plank de branding door.

Een stukje verwijderd van de branding,

helpt ze je om de hond op de plank te zetten.

Om je hond goed te kunnen steunen ga je al vrij snel

bij je hond op de plank zitten.

Mariska zorgt in de tussen tijd dat de plank op de juiste manier

in de golven blijft liggen.

En ze zorgt er voor dat zowel eigenaar als hond zich ontspannen.

SUPpen met honden draait om 

vertrouwen,

moed,

kracht,

samen zijn,

genieten,

sporten,

evenwicht,

uitdaging,

verleggen van grenzen.

En daarom is het voor heel veel mensen en honden

een hele leuke en positieve ervaring.

Bij Clinidogs leveren wij altijd maatwerk en kijken we naar 

wat voor jou en jouw hond geschikt is.

Wil jij alleen, of met een groep een SUPsessie met honden

boeken. Neem dan contact op met Clinidogs Doggysportcoach Mariska.

Voor meer info:

www.clinidogstrainingscentrum.nl

Doggysportcoach Mariska Koenders 

Telefoonnr:  06-23161030

Mijn therapiehonden; een onbeschrijfelijke liefde

Mijn honden zijn,
voor mijn gevoel,
al mijn leven lang bij me.

Toch, kreeg ik pas in 2008 mijn eerste eigen hond.
Golden retriever Mees.
En in oktober 2012 kwam daar australian shepherd meisje Rain bij.

Mijn honden hielpen me altijd al bij mijn werk als hondentrainster en hondengedragstherapeut.
Ze hielpen mij, bij het opvoeden van interne puppen, het rehabiliteren van honden met ongewenst gedrag. We trainde samen, we maakte samen wandeltochten in Nederland maar ook op onze vakanties in Frankrijk en Spanje. Ze waren mijn maatjes en mijn honden.
Maar ze zouden zoveel meer worden...

Op 16 februari 2013 veranderde mijn leven.
Mijn verloofde Niels, was door een acuut hartfalen overleden.
Ik bleef alleen achter.

De eerste weken, na het overlijden van Niels waren hectisch.
Ik was eigenlijk geen moment alleen. De crematie moest worden geregeld.
Ons huis in Schoorl moest worden leeg gehaald.
Daarbij hadden mijn vriendinnen geregeld, dat ik de eerste twee weken s'avonds en s'nachts
niet alleen hoefde te zijn. Ze draaide een soort van wisseldiensten om bij mij te slapen,
of ik werd hartelijk welkom geheten in hun huis.
Zonder nadenken ging in mee op deze golf van het leven.
Het voelde alsof mijn houvast in de wereld was verdwenen.
Maar ik had mijn twee honden nog. Die overal mee naar toe gingen.

Na twee weken was ik er aan toe om terug te keren naar het 'gewone' leven.
Maar ik zag op tegen de nachten alleen. Dus nam ik Mees mee naar bed.
S'nachts lagen we lepeltje-lepeltje en altijd wanneer ik wakker werd, hoorde ik
een geruststellende ademhaling naast me. Ik was niet alleen!!

Wanneer er iemand op visite kwam, ging Mees als een huis naast mij zitten.
Hij beschermde mij liefdevol. Hij was letterlijk en figuurlijk mijn rots in de branding.
Rain stuiterde deze periode door mijn huis.
Een australian shepherd, midden in haar puberteit.
Rain wilde rennen, ze wilde leren. Ze haalde de blauwe enveloppen uit mijn prullenbak.

Met tranen in mijn ogen kon ik alleen maar naar haar kijken.
Ik voelde me zo'n slechte coach voor haar. Ik kon haar gewoonweg nu niets geven,
omdat ik hard moest werken om zelf mijn hoofd boven water te houden.
Ik schaamde me, dat ik, als hondentrainer, wel andere mensen met hun hond kon helpen,
maar mijn eigen hond naar mijn gevoel tekort deed.
Ik ventileerde dit naar mijn collega. En die zei:
'Suus, zie je het dan niet? Rain is constant voor jou aan het werk'.
Ik zei haar: 'Ik zie alleen maar een bok irritante hond..."
Mijn collega 'Suus, Rain is keihard aan het werk voor je, dag en nacht.
Om je te laten zien dat je voor haar door moet gaan.
Het is alsof ze zegt 'Mam, ik ben er ook nog. Voor mij moet je blijven ademhalen.'

Ik liet het even bezinken. En besefte met, ze heeft gelijk.

Vanaf dat moment ging ik anders naar mijn honden kijken.
Mees, mijn rots, lag naast me, met zijn kop op mijn schoot.
Hij geeft mij een gevoel van rust.
Rain steekt haar kop om de hoek en kijkt me uitdagend aan.
Ik zeg 'meissie, wat heb je daar'. Haar oren gaan in haar nek en ze lacht naar me.
(echt!!). Al kwispelend komt ze naar me toe.
Ik vertel haar dat ik zo blij met haar ben en een traan glijdt over mijn wang.
Ze likt de traan weg en leg haar poten in mijn nek en geeft me een knuffel.
Mees knort een beetje op mijn schoot en duwt zijn neus onder mijn arm.

Erfstuk Boy, de hond van Niels,
is een paar maanden later definitief bij ons komen wonen.
Boy, een hond waar ik wel een boek over kan schrijven,
vult onze roedel aan tot een drie eenheid.
Boy, de laatste levende connectie tot Niels.
Met liefde zorgen we voor hem en ligt hij elke nacht aan mijn zijde.

Mijn honden,
zijn zoveel meer dan 'gewoon honden'.
Ze zijn mijn maatjes, mijn vrienden voor het leven.
Ze zijn mijn furry kids.
Ze zijn mijn therapeuten.
Elk verhaal kan ik bij ze kwijt. Ze zeggen nooit iets verkeerds terug.
Ze zijn mijn coaches en dwingen mij om na te denken over mijn leven,
over mijn trainingen, over mens en dier.

Mijn honden hebben mij enorm geholpen in zware periodes.
Ze dwongen mij, zonder te vragen, om op te staan.
Om naar buiten te gaan. Om dingen te ondernemen.

Keer op keer, toveren ze, door tranen heen,

een lach op mijn gezicht.

Mijn honden, mijn therapiehonden,

ik voel een onbeschrijfelijke liefde voor ze.

De illusie van controle

Controle hebben in en over het leven is een illusie.

De grap van het hele leven,
hier op aarde althans,
is,
dat je leeft met de illusie dat je controle hebt of verkrijgt.
Terwijl in principe niets minder controleerbaar is dan leven...
Ik heb geen controle over andere mensen, het rechtssysteem of ziektes die mensen overkomen.

Voor mij als controle-freak een harde werkelijkheid.
Heb ik dan al die jaren met een plaat voor mijn kop geleefd???
In de illusie dat ik situaties wel kon controleren?
Maar mensen zijn mensen en doen mensen dingen
(die ik soms niet begrijp en ook misschien wel niet wil begrijpen.
Het leven loopt anders dan 'gepland' en soms word je gek van je eigen controle dwang.

Controle dwang ontstaan door onzekerheid, door angst en uit perfectionisme.
Does it ring any bells?

Naarmate de jaren verstrijken
(omg nu klink ik echt als een oud wijf)
krijg je levenslessen voorgeschoteld.
Waarbij je de controle MAG of zelfs MOET loslaten. 
En vol vertrouwen op dat wat er is.
Soms voelt het als een sprong in het diepe,
omdat je dat, wat vertrouwt is, achter je laat.
Nieuwe deuren zullen openen, 
het enige wat er voor nodig is, is de ruimte om ze te openen.

Loslaten.
Diep ademhalen.
Inademing op 'alles',
uitademing op 'is goed'.
Een affirmatie die ik de laatste tijd vaak toepas.

En, ik moet toegeven,
vaak de ongecontroleerde momenten leveren de meest lachwekkende situaties en plaatjes op.

Volwassen worden.
Je leeft er naar toe als je 12 jaar bent.
Maar nu ik 36 jaar ben, kan ik soms uitkijken naar momenten
dat ik me even vreselijk onvolwassen mag gedragen.
Dat ik een even mag leven in een wereld waar ik geen verantwoordelijkheden draag.
Zonder controle...
Waar ik onbezorgd kan genieten, in het hier en nu.
Oja en dus dat is mindfullness...
Loslaten, leven in het hier en nu.
Het blije kind in jezelf vrijlaten.

Echt ik doe m'n best.
Om los te laten,
Om een verstandige verantwoordelijke volwassenen te zijn.
Om het leven te leven,
in plaats van het leven enkel te ondergaan.

En controle...
De illusie van controle hebben in bepaalde situaties, geeft mij een rustig gevoel.
Ook al weet ik dat het een illusie is, hou ik hieraan soms toch nog een beetje vast...

Laat los,

vergeef,

vergeet,

lach,

heb lief en

leef

IN HET NU!

En weer ga ik op onderuit,

door een golf die mijn surfboard scheef raakt.

Terwijl ik kopje onder in de zee ga besef ik me weer.

Suus, controle loslaten is oké.

Je komt er wel weer boven op.  

Sterker dan daarvoor!